Liebster Award: 10 Vragen en 5 Nominaties

Wat voelde ik me vereerd dat Images of Life was genomineerd voor de Liebster Award.Ik ben begonnen met bloggen voor mezelf, maar het is natuurlijk super leuk om te weten dat je blog graag wordt gelezen. Nogmaals bedankt Jan van Me over Me voor de mooie, lieve woorden.

10 persoonlijke vragen aan mij van Jan

Een onderdeel van de nominatie is het beantwoorden van 10 persoonlijke vragen. Dat was best nog moeilijk. Ben je nieuwsgierig naar mijn antwoorden? Lees dan snel verder ...

Wat was voor jou een echte cultuurshock?

Toen ik terugkwam uit Australië en vanaf Schiphol achterin de auto naar huis reed. De drukte en het verkeer overvielen me verschrikkelijk. Ik heb weken last gehad van de overdaad aan prikkels.

Als je nu je eerste reis opnieuw mag maken, wat zou je dan anders doen?

Ik zou het niet per se anders doen, maar wel veel langer wegblijven.

Wat is een van je meest favoriete quotes?

Poeh ... moeilijk er zijn er wel meer, maar als ik echt moet kiezen dan vind ik op dit moment "You can't stop the waves, but you can learn how to surf" erg toepasselijk.

Als je een schilderij kon maken van een willekeurige omgeving waar je ooit in bent geweest, wat zou je dan schilderen?

Ik denk dat ik Ayers Rock in Australië zou schilderen. Dat is toch wel de meest magische plek waar ik ooit ben geweest. Al eerder schreef ik over deze plek in een andere blogpost: De kracht van de Natuur. 

Als je nu een autobiografie zou schrijven, welke titel zou je die dan geven?

De titel zou zijn: 'Blijven staan'. Dit naar aanleiding van mijn burn-out en het van jongs af aan altijd doorgaan en niet zeuren mentaliteit. 

Is een foto meer waard dan 1000 woorden? Verklaar je nader.

Niet alleen een foto. Ik ben een danser en ik vind dat Kunst in het algemeen vaak meer zegt dan 1000 woorden, hoewel ik woorden in verhalen en gedichten ook een hele mooie uitingsvorm kan vinden. 

Hoe ziet de reis van je leven eruit?

Met een rugzak de wereld rond en dit vastleggen op papier en in foto's.

Als je maar aan één project zou mogen werken, wat zou dat project dan zijn?

Poeh ... wat een onmogelijke vraag! Dat is nou juist het probleem, ik vind zoveel dingen leuk. Nu ik ziek ben, moet ik mezelf al zo beperken tot maar een paar dingen. Iets wat ik echt heel erg moeilijk vind. Maar goed, als ik 1 ding moest kiezen ... dan zou het werken aan een koffietafel boek zijn. Of toch een reis ...? 

Wat is je favoriete vervoersmiddel en waarom?

Het vliegtuig! Ik blijf het een wonder vinden dat ik binnen 24 uur aan de andere kant van de wereld kan zitten, heerlijk! 

Wat doe je het liefst op een druilerige zondagmiddag?

Schrijven, fotograferen, lezen, film kijken, koken, haardstaren, you name it! Het is vaak dat ik de energie er nu niet voor heb, behalve voor het haardstaren dan, maar anders!  

The Nominees are ... (tromgeroffel!)

The Grid: Humoristische, persoonlijke verhalen

Carina Noordeloos schrijft gepassioneerd over persoonlijke gebeurtenissen. Ze studeerde aan de schrijversvakschool en dat is goed terug te zien in haar schrijfstijl. Ze weet haar persoonlijke ervaringen zo op te schrijven dat het lijkt alsof je een passage uit een boek leest. Gefeliciteerd Carina!

Anna knijpt ertussen uit: Recht uit het hart!

Toen ik begon met persoonlijk bloggen over mijn burn-out, ben ik op zoek gegaan naar andere blogsters die schreven over hun ervaringen. Anna was één van de eerste blogs die ik vond. Anna is 52 als ze een burn-out krijgt en ze besluit zichzelf een jaar de tijd te geven om te herstellen. Ze schrijft eerlijk en recht voor zijn raap, maar ook confronterend en informatief. Gefeliciteerd Anna!

Surf your way out: Inspirerende verhalen

Mieke Lannoey auteur van het boek: 'Burn out, het begin van verandering' was een van de eerste boeken die ik las, toen ik thuis kwam te zitten met een burn-out. Mieke schrijft helder en toegankelijk. Op haar blog beschrijft ze haar eigen reis over leven met en na een burn-out. Mieke heeft radicaal haar leven omgegooid en is een inspiratie voor velen. Gefeliciteerd Mieke!

Billenbloot Kokosnoot: Een no-nonense reisblog om heerlijk bij weg te dromen ...

Jelmer en Laura reizen samen de wereld rond. Op hun blog lees je over de meest uiteenlopende bestemmingen, reistips, persoonlijke verhalen en kun je heerlijk scrollen langs alle mooie foto's die ze onderweg maken. Kortom een echt Feel Good Blog! Gefeliciteerd Jelmer & Laura!

My food blog: Lekkere recepten, makkelijk te maken en foto's om van te watertanden.

Eén van de leukste foodblogs is die van Judith. Ik houd van koken en regelmatig kijk ik voor inspiratie op Judith haar foodblog. Er staan lekkere recepten op met mooie foto's, maar je vindt er ook hotspots en inspiratie. Echt een super leuk blog voor elke hobbykok of foodlover. Hieronder vind je de vragen die ik aan jou stel en die je in een eigen blogpost mag beantwoorden. De regels staan eronder. Veel succes!

10 vragen van mij aan jou

1. Wat wilde je vroeger worden?
2. Als je een boek mocht meenemen naar een onbewoond eiland, welke zou dat zijn?
3. Wat doe je om jezelf te ontspannen?
4. Wat maakt jou het meest blij?
5. Naar welk land zou je graag een keer afreizen en waarom?
6. Wat staat er boven aan jouw bucketlist?
7. Waarom ben je ooit begonnen met bloggen?
8. Wie of wat is jouw grootste inspiratie?
9. Als je iets kon veranderen in de wereld wat zou dat zijn en hoe zou je het doen?
10. Als je nu uit elk beroep mocht kiezen, wat zou je dan zijn?

Regels Liebster Award

• Bedank de persoon die jou genomineerd heeft en post een link naar zijn of haar blog
• Zet een foto van de award op je blog
• Beantwoord de vragen van de persoon die jou genomineerd heeft en formuleer 10 nieuwe vragen voor de bloggers die je zelf nomineert
• Nomineer 5 tot 11 blogs
• Kopieer deze regels in je eigen blogpost
• Informeer de bloggers die je genomineerd hebt en bezorg hen de link van je eigen blogpost

  BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewaren

Yes! Mijn blog is genomineerd voor de Liebster Award 2017

Nietsvermoedend stapte ik ongeveer een uur geleden de trein in van Hoorn naar Grootebroek. Op mijn telefoon zie ik een berichtje op mijn messenger account van iemand die ik niet meteen kan plaatsen, maar als ik het open, blijkt het een nominatie te zijn voor de Liebster Award. Wauw! Hoe gaaf is dat! Voor degene die geen idee hebben wat de Liebster Award is, zal ik het even kort uitleggen: De Liebster Award is een prijs waar andere bloggers je voor kunnen nomineren. Op deze manier komt het genomineerde blog even in de schijnwerpers te staan, leer je de man of vrouw achter het blog dat je volgt beter kennen en trekt het meestal nieuwe volgers. Naast de nominatie krijg je een aantal vragen die je moet beantwoorden en kun je zelf vijf andere beginnende bloggers nomineren.Dus je kunt je wel voorstellen dat ik blij verrast was toen ik het berichtje van Jan opende. Helemaal toen ik op zijn blog las, wat hij over Images of Life had geschreven. Dankjewel, Jan van Me over Me, voor de mooie woorden en de nominatie!

(...) "Images of Life : herkenbaar en taboedoorbrekend

Je staat midden in het leven, bouwt aan nieuwe plannen voor de toekomst en dan stort je wereld in door een burn-out. Dat overkwam Monique Belier. Ze beschrijft haar leven zoals zij het voelt. Puur, rauw en recht voor zijn raap. En daardoor wordt dit zware onderwerp juist heel licht en krijg je er soms zelfs energie van." (...)

 Jan van Me over Me, schrijft over zijn leven op een Arabisch schiereiland. Boeiende verhalen en goede tips!De vragen die Jan mij heeft gesteld, moet ik nog even over nadenken en zal ik samen met het bekend maken van mijn nominaties in een volgend blog beantwoorden. Sowieso is deze post een beetje snel op de vorige, maar ik ben zo blij dat ik het niet pas volgende week met jullie wilde delen. Tips over beginnende bloggers en blogs die ik absoluut moet lezen en nomineren, zijn natuurlijk van harte welkom! Heb je zo een tip? Stuur me dan een berichtje via mijn Facebookpagina of laat hieronder een berichtje achter.Wordt vervolgd ...BewarenBewaren

Meditatie, de sleutel tot geluk?

Ik weet al heel lang dat ik hoogsensitief ben, of HSP'er zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ik loop daar nooit zo mee te koop, want het heeft toch iets zweverigs. Als kind reageerde ik al heel gevoelig op mijn omgeving. Ik pikte feilloos de emoties op van anderen, voelde meestal meteen als er iets niet klopte, een leugen werd verteld of als iemand iets verzweeg. Dat is in de loop der jaren alleen maar sterker geworden. Soms handig, maar vaak ook vermoeiend om altijd bezig te zijn met hoe anderen zich voelen. Nu zie ik dat deze hooggevoeligheid bij heeft gedragen aan het krijgen van een burn-out. Het chronisch openstaan voor anderen en mijn omgeving, is iets waar ik voor moet waken.Op mijn zeventiende begon ik te merken dat de aanwezigheid van andere mensen me vaak uitputte en dat geluiden soms heel hard binnenkwamen, zeker als ik moe was. Ik hield me bezig met alle ellende om me heen en in de rest van de wereld, wat zich uitte in slecht slapen. Om te kunnen ontspannen, ben ik toen intensief Hatha yoga gaan beoefenen. Door yoga en meditatie kreeg ik meer grip op mijn onrustige hoofd en maakte ik tijd om mezelf weer op te laden.Naarmate ik ouder werd, ben ik een beetje van het spirituele pad af geraakt. Het was namelijk niet zo makkelijk vol te houden en soms, was het ook best eenzaam. De meeste jongeren in mijn omgeving hielden zich niet zo bezig met dat soort zaken. Vaak dacht ik wel terug aan de rust die ik ondervond van het dagelijks mediteren. Ik nam me steeds voor om weer te beginnen, maar helaas bleef dat bij een voornemen. Ik kon de discipline om elke dag te gaan zitten niet meer opbrengen. Meestal was ik te moe en te druk om een paar minuten voor mezelf vrij te maken.En nu ... Ik mediteer weer dagelijks en het helpt me echt. Als ik doodmoe en overprikkelt ben, dan voel ik me na een meditatie meestal een stuk beter. Ik probeer in ieder geval 20 minuten per dag te mediteren en soms doe ik nog korte meditaties tussendoor, afhankelijk van hoe ik me voel.Er zijn vele manieren waarop je kunt mediteren. Het liefst wissel ik het af. Net waar ik zin in heb. Ik begin altijd met het observeren van mijn ademhaling; als deze voldoende in mijn buik is gezakt en rustig is geworden, dan ga ik soms over op een visualisatie, een mantra of gewoon zijn. Als mijn gedachten afdwalen, en geloof me dat doen ze, dan ga ik weer rustig terug naar waar ik mee bezig was.Na een meditatie voel ik me rustiger, minder vermoeid en vrolijker. De eerste weken hield ik het nog niet zo goed vol, dan was ik er na vijf minuten al klaar mee. Mediteren kost tijd en als je kunt blijven zitten tot je de onrust uit je lichaam weg voelt vloeien ... dan ben je al een heel eind op weg. Ik daag je uit om een week lang, elke dag, 10 minuten per dag voor jezelf te nemen en het te proberen. Zet desnoods een wekker, maar zorg ervoor dat je verder niet gestoord wordt. Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties en ervaringen.Wil je lezen hoe ik burn-out raakte? Lees dan hier verder.

Toch een klein beetje opdrachten stress ...

Ik zag een zwaaiende vrouw aan de overkant van het perron. Ze zwaaide heel langzaam ... Ze stond in een hoekje, met haar gezicht richting de trein waar ik in zat. Toen ik nog eens goed keek, zag ik dat ze niet aan het zwaaien was, maar dat ze een vorm van yoga of meditatie aan het beoefenen was. Het was een bijzonder gezicht. Vol bewondering bleef ik naar haar kijken, totdat de trein weer doorreed. Ik weet niet of ik het nou mooi of toch een beetje raar moest vinden. Mooi of raar, ik had er graag foto's van gemaakt, maar helaas had ik daar geen lef genoeg voor.Ik kwam vroeg aan op de fotoacademie, dus dronk ik nog een kop koffie met een klasgenootje, terwijl langzaam iedereen binnen kwam druppelen. Het gesprek ging natuurlijk over de opdracht; Hoe ging dat bij iedereen? Niemand liet echt veel los over zijn of haar gekozen thema, maar iedereen beaamde dat het een stuk moeilijker was dan gedacht.Onze docent bleek ziek en we kregen een vervanger. Tot overmaat van ramp deed de beamer het niet en aangezien deze docent niet zoals Mike gewoon met een krijtje op het bord krabbelt, dreigde zijn presentatie in het water te vallen. Uiteindelijk hebben we met zes man voor een iniminie laptopje gezeten en probeerde hij de boel toch nog zo goed mogelijk over te brengen. Dat was niet makkelijk, mede omdat in het klaslokaal naast ons, iemand had besloten de boel te verbouwen. Er werd vrolijk op los getimmerd en geboord, maar … ik bleef rustig. Er was één momentje van paniek, maar ik ben blijven zitten :-)Al met al was het een fijne lesdag. 's Morgens leerde we over de verschillende objectieven en de kleuren van het licht. Na de lunch ging het over twee andere praktijkopdrachten die we moeten maken, maar ook over beeld, compositie en het programma bridge (een programma voor het archiveren van je foto's)Over twee weken moeten we de eerste opdracht en een concept voor de derde opdracht inleveren. Iedereen begon zich toch een beetje druk te maken en tijdens de laatste koffiepauze werd er druk gespeculeerd waar dan opdracht drie, tevens de eindopdracht, over zou moeten gaan. Het onderwerp is vrij, maar je moet een serie van 6 tot 12 foto's maken. Uiteraard origineel en creatief. De presentatie is ook vrij, maar je moet wel een titel voor je serie verzinnen en wederom zwart-wit laten afdrukken. Ik heb er eigenlijk niet lang over na hoeven te denken, maar wil het nog niet helemaal verklappen. Het wordt in ieder geval iets met schapen."

Your first 10.000 photographsare the worst~Henri Cartier-Bresson

Voor opdracht 1. heb ik nu enkele foto's waar ik min of meer tevreden over ben, maar ik moet er nog een aantal schieten. De foto op deze post heb ik vanmorgen gemaakt en is een blooper van opdracht 1. Na mijn eerste beoordeling zal ik wat foto's plaatsen op mijn blog, zodat jullie de resultaten zelf kunnen beoordelen.Follow my blog with Bloglovin

Burn-out, de tussenstand na vijf maanden

Goede, slechte en hele slechte dagen wisselen elkaar af. Eigenlijk moet ik blij zijn, want er waren weken waarin alleen slechte dagen en hele slechte dagen elkaar afwisselden. Maar als ik drie dagen achter elkaar mijn huis niet uitkom, omdat ik het niet kan opbrengen, niet naar de supermarkt kan, of niet kan koken dan raak ik behoorlijk geïrriteerd en merk ik dat mijn geduld opraakt. Ik reageer dan boos en gefrustreerd op mijn directe omgeving en vraag me af of het niet gewoon allemaal aan mij ligt. Dat ik gewoon een lui kreng ben en me misschien toch aanstel.Iedere avond neem ik me voor om de volgende dag nuttige dingen te doen zoals: sporten, boodschappen, opruimen, plannen maken ... Zo ook gisteravond. Ik had goed geslapen en ik stapte goed gehumeurd mijn bed uit. Ik had er zin in. Vriendje jarig, dus ik zou heerlijk uitgebreid gaan koken. Wasje erin, even stofzuigen en een beetje opruimen. Maar na het wasje erin kon ik niet meer op of om. Spit! "Tuurlijk. Toe maar. Kan er ook nog wel bij! Grrrrr ..." De rest van mijn tirade zal ik hier maar niet herhalen.Daar stond ik dan. "Spit?! Are you serious?" Ik doe al de godganse dag niks. Terwijl mijn hoofd druk bezig was met het verzinnen van argumenten, waarmee ik de confrontatie aan kon gaan met mijn onwillige lichaam, wist ik natuurlijk in mijn hart best wel dat ik veel te veel wil, veel te ongeduldig ben en dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Maar ik kan het niet helpen dat ik soms in opstand kom, dat ik niet wil luisteren, dat het genoeg is geweest en dat ik nu gewoon weer normaal moet doen!Normaal doen ... tja, dat had ik me misschien iets eerder moeten bedenken. Dan had ik nu waarschijnlijk niet in deze situatie gezeten. En nog steeds gaat het mis: het toe moeten geven aan rust, aan het niks doen, aan het geen plannen maken, aan in het moment blijven, vind ik moeilijk om vol te houden ... En als mijn lichaam me dan weer voor de zoveelste keer terugfluit, dan schaam ik me ook een beetje. Had me moeder toch gelijk vroeger? Ben ik dan toch hardleers?En zo kabbel ik door. Van positief, blij, naar negatief, depressief. Kleine dingen die me uit balans brengen, maar ook kleine overwinningen die me trots maken. Ik ben nu vijf maanden thuis. Soms lijkt het een eeuwigheid en bestaat mijn oude leven uit niet veel meer dan herinneringen. Maar ik realiseer me ook dat vijf maanden nog maar kort is en dat herstellen veel meer tijd in beslag zal nemen. Gek eigenlijk dat je voor goed voor jezelf zorgen, geduld moet hebben. Dat je van nature makkelijker roofbouw pleegt, dan dat je naar je lichaam luistert ...Van de week kwam er een Engelse tekst in mijn hoofd vanwege een andere verdrietige gebeurtenis, maar omdat ik hem ook toepasselijk vind voor de fase waar ik in zit. wil ik deze toch met jullie delen.

When life hits you in the face ... Stay close to what you believe. Go through that storm with courage, knowing that the storm will pass, even when it takes a season. Rebuild and take the damage. Fix things and replace some. And when you look back, don't be sorry, but remember where you came from. Fear will bring you courage, hate will bring you love, sadness will bring you pleasure. Breath in and take a pause. To be still will be the hardest part when you used to have control, but if you listen to your silent heart, you get answers from the soul. I was not used to listening deeply, the answers got ignored. Going through the hard stuff was keeping me on board. Fighting was my answer, but nothing really changed. Now I will be listening and the storm slowly fades away. ~Monique Belier

Student aan de Fotoacademie Amsterdam, dag 1.

Met mijn, hoop ik, tijdelijke state of mind, ben ik genoodzaakt om alles van tevoren tot in de puntjes te plannen. Dit om ervoor te zorgen dat de ademhaling onder controle blijft en ik geen paniekaanvallen krijg.Zo stond dus mijn ingepakte tas voor de Fotoacademie al vanaf zaterdag klaar. De volgende zorg was de route; kan ik het vinden en ga ik op tijd komen? Iets waar ik me in het verleden nooit zorgen over maakte, blijkt nu ineens een big issue. Na tenminste drie verschillende checks op zowel: NS Reizen, Google Maps en Kaarten was ik er iets geruster op dat ik niet zou verdwalen.Vanaf het Weesperplein is het drie minuten lopen naar de Fotoacademie. Gevestigd in een prachtig oud grachtenpand aan de Sarphatistraat in Amsterdam. Als je binnen komt, wordt je oog meteen getrokken naar een muur vol foto's. In het midden van de ruimte staat een grote houten tafel met: glossy magazines en fotoboeken. En in de hoek staat een koffiemachine, waar zo te zien optimaal gebruik van wordt gemaakt. Er staat zelfs een rij. Verder zie ik: pratende studenten, werkende studenten en ... voor zich uitstarende studenten.Een vriendelijke dame van de administratie vertelt dat Mike, de docent, onze groep zo komt ophalen.Ik ga zitten aan de grote houten tafel en probeer te doen alsof ik me op m'n gemak voel. Ondertussen kijk ik rond en probeer uit te vogelen wie er dan bij onze groep hoort. De pratende studenten waarschijnlijk niet. Die kennen elkaar al langer. De werkende studenten vast ook niet, die doen waarschijnlijk de vakopleiding en net als ik heb bedacht dat de voor zich uitstarende studenten wel eens bij onze groep zouden kunnen horen, komt de docent aanlopen. Mike blijkt op het eerste gezicht een kruising tussen Yoep van 't Hek en een verstrooide professor. Ik vind hem meteen sympathiek :-)We gaan naar de tweede verdieping die je met twee steile trappen of met een lift kunt bereiken. Ik merk dat de ergste zenuwen inmiddels zijn verdwenen en ik kan me iets meer ontspannen. Het klaslokaal is klein, maar lekker licht en ook hier hangen foto's. Terwijl ik een plek uitzoek in het klaslokaal bedenk ik me wel ineens dat er zo waarschijnlijk een voorstelrondje komt en dat op de plek die ik heb uitgekozen, ik waarschijnlijk als eerste moet ...De groep is klein, 8 personen, waarvan eentje op de verkeerde dag zit. Het is een gemengd gezelschap. Grappig dat je eigenlijk altijd meteen een eerste indruk hebt van iemand, ben benieuwd of dat uiteindelijk dan ook klopt.De stof is taai, maar interessant en het valt me enorm mee hoeveel ik nog heb onthouden van de basisopleiding analoge fotografie van 25 jaar geleden. Toch wel fijn dat op zo'n eerste dag niet alles nieuw is. 's Middags in de pauze haal ik een broodje met mijn buurvrouw, waarvan ik de naam natuurlijk alweer ben vergeten, en op een stoepje in het zonnetje peuzelen we die lekker op. Als ik de school weer binnen wandel, voel ik me eigenlijk al best thuis.Aan het einde van de middag krijgen we een praktijkopdracht mee, die we thuis moeten uitvoeren en over vier weken moeten inleveren. Het moet een fotoserie worden, waarin je jezelf laat zien in je directe leefomgeving. Maak duidelijk wat mensen, dieren, objecten en ruimtes voor je betekenen. "Maar", zegt Mike, "je moet het niet te letterlijk nemen". "Het moet een subjectieve, creatieve serie worden van minimaal 4 foto's, zonder te flitsen. Afgedrukt op A4 formaat."En daar konden we het mee doen.Op de terugweg voelde ik me al een stuk zekerder. Al stond ik nog even op het verkeerde metrostation en zat ik bijna vast tussen de metrodeuren. Eenmaal in de trein voelde ik me een echte student. Map op schoot en oortjes in :-) Ondertussen prakkiserend over hoe ik in hemelsnaam een subjectieve, creatieve weergave zou moeten geven van mezelf in mijn leefomgeving.Wordt vervolgd ...

The next step!

De laatste tijd bekruipt mij de onvermijdelijke vraag: wat nu?! De school staat te koop en dat is al een avontuur op zich, daar zal ik later nog eens een blog aan wijden. Maar de wat nu vraag is zeer nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd en in mijn lijf.Toen ik 17 jaar oud was en fulltime in een supermarkt werkte, omdat studeren voor mij helaas geen optie was, heb ik mezelf die vraag ook vaak genoeg gesteld. Tot ik op een dag tijdens mijn lunchpauze in de krant een vacature zag staan. Ze zochten een fotolaborant voor een fotozaak in Zaandam. In de advertentie stonden enkele karaktereigenschappen die je moest bezitten, maar verder niets over een gewenste opleiding. Yes! Dit zou wel eens mijn escape kunnen zijn ... Ik stuurde een brief en ging diezelfde week op gesprek en werd aangenomen! Een heerlijke tijd: Ik leerde foto's ontwikkelen en afdrukken; grote prints maken voor o.a. het A.D en de Telegraaf en ik mocht een cursus fotografie volgen bij Fotogram van Han Sieveking in Amsterdam op kosten van de zaak. Toen ik voor mijn gevoel niet verder kon groeien, ging ik opnieuw solliciteren. Weer in de fotografie om mijn verworven vaardigheden verder te ontwikkelen. Mijn nieuwe job was qua werk heel erg leuk, maar qua kansen wat minder.Wat nu? Was toen ook weer de vraag ... Ik besloot te gaan reizen. De wereld ontdekken! Door het reizen leerde ik meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Een aantal jaren later startte ik mijn eigen bedrijf en kwam de fotografie een beetje op de achtergrond.En nu? Ik speel al een tijdje met de gedachten om te gaan studeren en stiekem kijk ik de afgelopen twee jaar zo ongeveer eenmaal per week op de website van de fotoacademie. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga starten! Eerst maar eens een vooropleiding om te kijken of het echt is wat ik wil, voordat ik aan de driejarige HBO opleiding tot vakfotograaf begin.Dans en Fotografie liggen niet zo ver uit elkaar als je op het eerste gezicht zou denken: voor beide moet je visueel ingesteld zijn; beide zijn kunstvormen; beide vertellen een verhaal door middel van beelden en beide worden gecreëerd vanuit een emotie en brengen een emotie over op de aanschouwer.Ik denk dat als je in situatie zit waar je niet in wil zitten of waar je iets aan zou willen veranderen dat je niet te lang moet wachten. Het maakt je ziek en je lichaam zal te allen tijde gaan protesteren, net zolang totdat je reageert of stopt. Of dat nou je werksituatie is, een relatie, de plek waar je woont, of je onvervulde behoeftes. Hoe moeilijk het soms ook is, het is het waard om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat weer ademen ... en ook al heb ik nog een lange weg te gaan ... Ik vertrouw weer op mijn intuïtie en zal er nu, anders dan 6 jaar geleden, ook weer naar gaan handelen.Mijn haptonoom zei gister tegen me: "Je bent altijd maar aan het vechten. Zelfs nu nog ..." Het raakte me diep en 's avonds kwam dat in de vorm van een verwoestende tsunamie naar de oppervlakte. Ze heeft gelijk, dat is wat ik doe. Altijd, ook als ik zou kunnen drijven, mijn hoofd boven water houden door te trappelen. Uit angst, om niet te zinken. Het echt op een school gaan studeren is voor mij dan ook meer dan gewoon studeren. Het is loslaten van verantwoordelijkheden waar ik mezelf verantwoordelijk voor heb gesteld de afgelopen jaren. Het opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in het leven. Ik ga iets doen omdat ik het heel erg leuk vind en niet omdat het in de eerste plaats iets oplevert of verstandig is. Ik ga dit doen omdat ik lang genoeg gevochten heb.Fotoacademie!, here I come ...  BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren

Burn-out, changes

Ik ben nu ruim een week thuis na een maand te hebben doorgebracht in ons huis op Fuerteventura. Langzaam neemt de stress weer toe. Gevolg is dat ik weer doodmoe op de bank of in mijn bed lig "doing nothing". Opnieuw een terugval en dat maakt het niet makkelijk om positief te blijven. Ik denk na over hoe zo'n terugval nou eigenlijk ontstaat ... en kom tot de conclusie dat de verantwoordelijkheid die je voelt voor je omgeving een grote rol speelt. Iets waar ik in het buitenland minder last van heb, gewoonweg omdat ik te ver weg ben om mijn verantwoordelijkheidsgevoel een te grote rol te laten spelen.Ineens moet ik weer van alles: wassen draaien, boodschappen doen, koken, contacten onderhouden, schoonmaken, toekomst plannen maken, leuke dingen doen, aan mezelf werken, balletschool verkopen ... Druk! Heel veel druk: alsof twee sterke handen mijn borst en keel langzaam dichtknijpen. Het gevolg is dat als ik wakker word, verlamd in mijn bed lig, niet wetend wat ik als eerste moet gaan ondernemen. Als ik niets onderneem voel ik me rot dat ik weer niets gedaan heb en als ik wel iets heb ondernomen, voel ik me rot omdat ik het wel gedaan en daarmee al mijn energie heb verbruikt. En zo beland je dan weer in een vicieuze cirkel.Terwijl ik dit opschrijf, denk ik: fnuck it, wat maakt het nou uit hoe je huis eruit ziet! Je moet helemaal niets! Helaas heb ik altijd twee poppetjes op mijn schouder. Want terwijl de ene het bovenstaande roept, kijkt de ander me met opgetrokken wenkbrauwen aan: "Nou, je zou op zijn minst even de was kunnen opvouwen, daar word je toch niet zo moe van?" Ik word daar wel moe van! Hou es op! Laat me met rust! En zo gaat dat maar door, ik heb zelf gewoon niets meer te zeggen. Dus zit ik verlammend op de bank. Niemand wint, niemand doet iets. Zo kwam het dat ik het gisteren ineens op mijn heupen kreeg. En als ik het op mijn heupen krijg, dan moet ik mijn huis opruimen en het liefst alles veranderen.Dus vol goede moed de hele kamer overhoop! Alle meubels op een andere plek en de kasten uitgezocht. Voor mij geldt het cliché een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd. Ik voelde me daarna inderdaad een stuk beter en het was ook meteen weer een stuk gezelliger, zodat ik weer met plezier op de bank kon liggen :-)Terwijl ik uitgeteld, maar met plezier op de bank lag. Met een wijntje in mijn hand en een knapperend haardvuur aan, waar ik nu ook naar kan kijken zonder dat ik mijn nek verdraai, vroeg ik me in stilte af, waar ik godsnaam met alle spullen, die de metamorfose niet hebben overleefd, naar toe moet. Ik denk dat ik binnenkort maar een "Garage Sale" ga organiseren. Zolang TDF nog niet officieel verkocht is, heb ik daar een prima plek voor. Kleding, boeken, meubels en nog een hele hoop spullen van mijn vriendje, die een nieuwe plek verdienen! Het idee is in ieder geval leuk, of ik het op kan brengen ... Maar ik heb de tijd en voel me in ieder geval weer wat blijer. De storm in mijn hoofd, is in tegenstelling tot de storm die buiten woedt, weer wat geluwd.