Oproep Fotoproject over vrouwen

Oproep!

Voor een fotoproject ben ik op zoek naar vrouwen tussen de 40 en de 60 jaar. Het gaat om vrouwen die zich bewust zijn van de veranderingen die ze doormaken, mentaal en fysiek en wat dat met je doet.

Het doel is het in beeld brengen van de kwetsbaarheid en kracht van een vrouwenlichaam. Dit kan een portret zijn, maar ook een lichaamsdeel of ten voeten uit. We voeren een dialoog over je ervaringen, wat je mooi vindt aan jezelf, maar vooral ook wat niet en waarom? Is het mogelijk dat hoe je kijkt naar jezelf kan veranderen doormiddel van zelfonderzoek, door te kijken naar jezelf op beeld. Wat zie je nou eigenlijk echt? De  beelden mogen ook anoniem zijn, dat maakt voor het project niet uit. Ik hoop dat er aantal vrouwen zijn die deze uitdaging aandurven. Een ode aan jezelf en de ouder wordende vrouw! 

Stuur me een berichtje als je interesse hebt. Een mailtje mag ook naar: mbelier@quicknet.nl 

Delen mag natuurlijk ook als je denkt dat iemand in je omgeving interesse zou kunnen hebben. Voor een impressie van mijn werk kun je kijken op www.moniquebelier.nl of mijn instagram account monique_belier_photography 

View fullsize

Interview voor de Zomerbijlage van het Noord Hollands Dagblad

Afgelopen maand ben ik geïnterviewd voor de Zomerbijlage van het Noord Hollands Dagblad. Toen ik werd gebeld, dacht ik dat het zou gaan om mijn laatste gepubliceerde project, ‘Small Town Boy’, maar het werd dus een interview met een foto van mezelf, gemaakt door fotograaf Marcel Rob. Poeh, dat was toch even andere koek. Ik heb even getwijfeld of ik het wel zou doen, maar achteraf ben ik er best blij mij.

View fullsize

Publicatie NRC

Wat ben ik blij en trots op de publicatie van ‘Small Town Boy’ in een grote landelijke krant. Verhalen die verteld zijn om gelezen te worden! De foto’s, stukjes uit de verhalen en een interview. Online en het NRC van 7 april 2021

Lees hier het artikel online!

View fullsize

‘Small Town Boy’ - NRC - 7 april 2021 Klik om te vergroten

New Chapter

Het sneeuwt buiten, het is 5 april. Alle jaargetijden zijn al aan bod gekomen vandaag terwijl het om precies te zijn pas 14:28 is. Prince is trending op Twitter. 

Vandaag voelt als een zondag, zoals dat hoort te voelen op tweede paasdag. Ik lees dat deze dag helemaal geen religieuze betekenis of verhaal kent. Het is gewoon een vrije dag na paaszondag. 

Over 5 dagen word ik 50, niet dat ik het erg vind om ouder te worden, maar ik krijg wel het gevoel dat ik moet opschieten. Dat zelfs als ik oud mag worden, ik nog zo weinig tijd hebt. 10 Jaar lijkt veel, maar is niks, je knippert en het is voorbij. We zitten alweer in de vierde maand van het jaar 2021, terwijl het voor me gevoel nog maar net is begonnen, of nog niet is begonnen, het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Door Corona staan veel dingen stil. Dit heeft veel nadelen, maar ik zie ook voordelen. Het iets vertraagde leven bevalt me wel. 

Sinds 12 maart sta ik weer officieel geregistreerd als ondernemer ‘Monique Belier Photography’. Daarmee breekt een nieuwe fase aan. Al zet ik het nu nog even op een laag pitje, zodat ik eerst mijn opleiding kan afmaken. Maar soms komen er klusjes die ik leuk vind en kan combineren. Een van de hoogtepunten van dit jaar tot nu toe, is wel dat mijn project ‘Small Town Boy’, die ik vorig jaar maakte voor mijn beoordeling, aanstaande woensdag wordt gepubliceerd in het NRC. Het voelt echt als een grote kers, na 3.5 jaar hard werken. Tegelijkertijd ook een begin van iets. Alsof ik op ontdekkingsreis ga. Een nieuw avontuur. Zoals mijn leven met dans ook een groot avontuur was, en ik nu een tweede kans krijg. Een andere manier om mijn creativiteit te kunnen omzetten in beeld. Stilstaand beeld dit keer, bijna als een metafoor voor de afgelopen jaren. Stil-staand. 

Terwijl de wind raast en de regen en hagel tegen mijn raam tikken, is er ook rust. Rust in mijn hoofd en lichaam. Niet altijd, maar wel vaker dan voorheen. Het is april, 2021 over 5 dagen word ik 50. Bijna 20 jaar geleden begon ik met The DanceFactory in Grootebroek, in een klein pandje aan de Zesstedenweg. Ik ging open met 60 leerlingen. Een prachtige tijd. Wat een rijkdom. Iedereen die ik heb leren kennen en alle inspiratie die ik kreeg van het werken met leerlingen op elk niveau en van alle leeftijden. Uiteindelijk groeide dat schooltje uit tot een volwaardige school, waar talent een kans kreeg om zich te ontwikkelen en waar vriendschappen voor het leven werden gesloten. 

De energie die ik krijg van mijn herinneringen aan deze tijd, resoneert door in mijn werk als fotografe nu. Bijzonder hoe dat werkt. Niets is voor niets. Tenminste, dat is hoe ik erover denk. Elke keer ben ik weer verbaast over hoe alles altijd weer op zijn plek valt, ook als het moeilijk is. Misschien is het mijn optimistische aard dat ik het zo wil zien. Maar optimistisch of niet, voor mij werkt het.