Officieel ben ik nu 13 maanden en 3 dagen gestopt met wat ik deed. Dat is best lang en ik had van tevoren nooit kunnen bedenken dat ik zo lang niet meer zou doen wat ik altijd deed. De laatste tijd krijg ik regelmatig de vraag: "Wat ga je nu doen?" Ik begin dan meteen heel erg na te denken en van alles op te noemen. Deze vraag roept iets op: Iets wat ik eigenlijk niet wil, een schuldgevoel, een-wat-zullen-ze-wel-van-me-denken-gevoel, een nutteloos gevoel.

"Ik heb dus voor het eerst sinds jaren geen plan

Want eerlijk gezegd weet ik het nog niet ... Ondanks ik heel veel geleerd heb in het afgelopen jaar: dat ik zelf mag bepalen wat ik doe en dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik een dag niets doe, voel ik me toch ongemakkelijk als ik deze vraag krijg. Waarom is dat eigenlijk? Waarschijnlijk trek ik het me toch aan als mensen iets negatiefs van me zouden vinden. Tegelijkertijd irriteert me dat ook, want ik ben liever "een-schijt-aan-de-wereld-type".Ik heb dus voor het eerst sinds jaren geen plan. Dat is eng, maar geeft ook rust. Ondanks ik geen plan heb, zijn er wel ideeën, ideeën genoeg zeg maar :-) Maar ook steekt de onzekerheid vaak genoeg de kop op: Kan ik het wel, ben ik niet te oud, kan ik daar wel mijn geld mee verdienen, wat als het allemaal mislukt, vind ik dat wel leuk genoeg en meer van dat.Toch weerhouden deze onzekerheden me er niet van om door te gaan waar ik mee bezig ben: Mezelf ontwikkelen, nieuwe dingen uitproberen, onderzoeken en het belangrijkste van alles ... goed naar mezelf luisteren. Als het raast in mijn hoofd, tijd nemen, stilzitten en afwachten wat er komt. Drijven op de golven, niet er tegenin zwemmen. Ademen en afstand nemen. Mediteren.De verandering die de burn-out teweeg heeft gebracht, heeft niet alleen mijn leven, maar ook de relatie met mezelf, drastisch veranderd. Ik ga niet altijd meer gebukt onder mijn eigen perfectionisme en de daarbij behorende, luide, kritische stem. De stem die, hoe goed ik mijn best ook deed, altijd schreeuwde dat ik beter kon. Waardoor ik nooit kon genieten van het moment.Ik ben herstellende van een burn-out. Voel me kwetsbaar en sterk tegelijk. Soms heb ik nog steeds behoefte om mezelf te bewijzen. Niet alleen aan een ander, maar ook aan mezelf. Vooral aan de criticus in mij. Hoewel ze zich koest houdt, kijkt ze af en toe wel mee ... Als ik dan iets doe, iets schrijf, iets maak of iets bedenk, dan kijk ik eerst naar haar en zeg ik dat het goed is voor nu. Dat het niet perfect hoeft te zijn. Dat het mag groeien, dat het mag bestaan. Perfectie is perceptie. Dan knikt ze en laat ze me met rust ... voorlopig dan :-)BewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewarenBewaren