Mijn laatste blogpost dateert van 28 augustus. Door allerlei ontwikkelingen heb ik gewoonweg niet eerder de rust kunnen vinden om dingen op te schrijven. Ik was bezig met een blog over Bordeaux, maar omdat ik nog zoveel foto's moet uitzoeken, heb ik deze nog niet kunnen plaatsen.Het is pas september, maar ik kan nu al zeggen dat dit voor mij het meest bewogen jaar ooit is geweest: met een burn-out, 4 verhuizingen, twee ernstige ziekehuisopnames, een begrafenis, het afscheid van mijn bedrijf en een empty nest, valt het me eigenlijk nog mee hoe ik er aan toe ben :-)De rest van het jaar doe je dan rustig aan zou je denken, maar niets is minder waar, want 24 september begin ik met de opleiding tot vakfotograaf aan de fotoacademie in Amsterdam. Ik heb vorige week, 12 september om precies te zijn, mijn eerste dansles sinds anderhalf jaar gegeven, wat heerlijk was en ik waarschijnlijk ook wel ga continueren. En of dat nog niet genoeg is ... Merik en ik gaan 9 november trouwen! Ja, echt, het gaat gebeuren. Heel klein en eenvoudig, maar we willen graag dat de overgebleven ouders dit heugelijke feit kunnen bijwonen.Ik heb het laatste steeds een beetje voor me uitgeschoven. Trouwen zonder dat mijn vader daar deel vanuit zou maken, maakte me intens verdrietig. Nog steeds vind ik het moeilijk, maar ik realiseer me ook dat de andere ouders op leeftijd zijn en ik zou het nog erger vinden dat zij door mijn uitstelgedrag het ook zouden moeten missen.Het gaat dus best goed met me, al duurt het allemaal veel langer dan ik had verwacht. Ik zit nu bijna anderhalf jaar thuis en ben nog steeds niet helemaal waar ik zijn wil. Ik wil weer zonder angst naast iemand in de auto in kunnen stappen. En ik zou willen dat ik de interactie met mensen niet zo zou hoeven te plannen dat ik weer spontaan kan zijn. Dat ik na een lange dag niet twee dagen nodig heb om uit te rusten. Dat ik weer iets minder gevoelig ben. Dit zijn allemaal resten van mijn burn-out en die zijn helaas niet zomaar verdwenen.Toch ben ik achteraf blij dat het me overkomen is. Ik ben rustiger van binnen en heb veel minder de behoefte om mezelf te bewijzen. Ik zorg beter voor mezelf en al klinkt het misschien zweverig, maar de relatie die ik nu met mezelf heb, ervaar ik als een stuk prettiger. Minder hard en met meer respect. Ik zou niet meer terug willen naar wie ik was vóór de dag dat ik thuis kwam te zitten en niet meer verder kon. Het is goed zo ...