Ik moet twaalf zijn geweest toen ik op een zomeravond, vlak voor sluitingstijd, een bus haarlak bij de Vezo haalde. Op de terugweg werd ik ingehaald door iemand die me gedag zei. Nietsvermoedend zei ik gedag terug, maar ineens veranderde alles. De persoon draaide zich om. Hij had rossig haar en een bleke gelaatskleur en zijn ogen waren in mijn herinnering ook rood. Hij ging voor me staan en blokkeerde de straat.
‘Waar ga je heen,’ vroeg hij ‘Naar huis,’ zei ik, ‘Ik ben al thuis.’ Ik blufte, want ik was pas op de helft. Met mijn hart in mijn keel liep ik zomaar een pad op. ‘Mijn auto staat vlakbij,’ zei hij nog. Toen hij zag dat ik echt het pad op liep, rende hij naar de overkant en reed met gillende banden weg. Ik heb nog nooit zo hard gerend. Ik kwam compleet over mijn toeren thuis en mijn vader belde meteen de politie.
Ze kwamen met verschillende tekeningen en ik kon hem aanwijzen. Later is hij opgepakt. Hij bleek al eerder twee meisjes meegenomen te hebben. Rond mijn zestiende werkte ik in Heerhugowaard bij de Miro. Vanaf het station was het ongeveer 10 minuten lopen. Meestal droeg ik een walkman met een cassettebandje van Bob of Grand Master Flash erin. Deze ochtend niet. Daarom hoorde ik ineens een hard geluid vanuit de bosjes waar ik langs liep. Even stond ik aan de grond genageld. Er stond een naakte man en hij kwam op me af. Ik heb me omgedraaid en wederom rende ik voor mijn leven. De politie, waar ik direct naar toe ben gegaan, reageerde laconiek, ze gingen wel even kijken. Daar kon ik het mee doen.
In datzelfde jaar zat ik op een winteravond te wachten op trein. Het station was stil en het was steenkoud. De andere trein kwam binnenrollen en mijn aandacht werd getrokken door een persoon die vlak voor het raam van de trein ging staan. Hij liet zijn broek zakken en maakte obscene gebaren. Ik was in shock en het enige wat ik dacht was: als hij maar niet uitstapt! Na een lange, bange minuut kwam gelukkig de trein naar Hoorn op het perron aan en was ik gered.
Rond mijn 24e zat ik in de trein. Ik was weggeweest in Amsterdam met een stel vrienden en ik had de een na laatste trein naar huis. Het was rustig, bijna alle coupés waren leeg. Ik nestelde me in de rode bank met een tijdschrift dat op het tafeltje van de coupé lag. In mijn ooghoeken zag ik dat na een stop in Sloterdijk, een man in de coupé naast die van mij was komen zitten. Ik weet nog dat ik dacht: zoveel ruimte en dan gaat hij hier zitten. Gefocust op mijn tijdschrift las ik verder, al was ik wel alert. De bewegingen die ik vanuit mijn ooghoeken waarnam, waren onmiskenbaar. Toen ik toch keek, zat hij met zijn geslachtsdeel in zijn hand naar me te kijken. Woest werd ik! Ik riep iets van, 'Vuile Viezerik!' en ben de coupe uitgelopen. De conducteur was nergens te bekennen, maar gelukkig vond ik een treinstel waar meerdere mensen zaten.
Al deze gebeurtenissen speelde van de week door mijn hoofd. Want ik liep door Het Streekbos met mijn camera. Maar ik liep daar niet vrij en onbezorgd. Ik liep daar alert en me bewust van de stille paden. Elke keer als ik een man tegenkwam, vooral degene zonder hond, voelde ik iets wat op angst lijkt. Ik vroeg me meteen af wat de man in kwestie daar moest, waarom hij alleen door het Streekbos liep en af en toe keek ik om, of ik niet werd gevolgd.
Later vroeg ik me af, zou ik dit gevoel alleen hebben, of is het normaal dat vrouwen zich onveilig voelen in dit soort situaties, of is het aangewakkerd door de hierboven geschreven voorvallen. Ik ben daar echt oprecht nieuwsgierig naar. Mocht het nou zo zijn dat ik niet de enige ben, dan wordt het tijd dat het verboden wordt voor mannen om alleen, op stille plekken rond te lopen. En als het niet anders kan, dan in ieder geval met hond, maar wel een lieve hond, eentje die kwispelt. Ineens schiet me dan tegelijkertijd te binnen dat mijn ouders me altijd waarschuwden voor mannen die je lokken met verhalen over kleine hondjes ...Dat van een verbod voor mannen is natuurlijk maar een grapje. Ik vroeg mijn man of hij zich wel eens ongemakkelijk voelt in zo een situatie. Hij zei dat hij zich er wel bewust van is. Gelukkig zijn er heel veel lieve mannen, maar het is wel jammer dat ik me als vrouw door dit soort gebeurtenissen niet meer zo vrij en onbezorgd kan voelen.