Het is nu bijna twee jaar geleden dat ik thuis kwam te zitten met een burn-out en ondanks dat ik de adrenaline op de meest ongewenste momenten door mijn lichaam voel stromen; mijn hart vanuit het niets te keer kan gaan, alsof ik een halve marathon heb gelopen; de extreme vermoeidheid me nog regelmatig overvalt, moet ik zeggen dat het best goed met me gaat.
Ik kruis inmiddels heel Amsterdam en omstreken door met mijn camera, zonder extreme paniekaanvallen te krijgen. Uiteraard met het openbaar vervoer, want in de auto ga ik nog steeds halfdood. Voor een blad, ‘Tenachon’ ben ik gevraagd een aantal portretten te maken voor de editie 'sterke vrouwen' en zo komt het dat ik bij verschillende bijzondere vrouwen op bezoek mag gaan, om mooie portretten te schieten. De inspirerende gesprekken die tijdens het fotograferen worden gevoerd zijn als cadeautjes.
Vorige week was ik bij een oud kinderrechter, inmiddels in de 80, maar nog bijzonder kwiek en jong van geest. Ze is tevens een Bergen-Belsen-overlevende. Ik was er stil van. Wat een eer om van haar een portret te mogen maken. Door de zenuwen vergat ik mijn iso waarden wat op te schroeven, waardoor een aantal foto’s niet helemaal scherp waren, maar gelukkig zat er toch nog genoeg tussen om af te leveren.
De week daarvoor was ik bij Annego in Alkmaar, ook met haar had ik een hele speciale ontmoeting. Ze is ook in de 80, en staat nog vol in het leven, ze werkt nog steeds en heeft veel gedaan voor de vrouwenemancipatie in ons land. Na de ontmoeting met haar ging ik vol energie weer terug naar huis en ben ik meteen weer een boek van Renate Dorrestein gaan lezen.
Deze ontmoetingen inspireren enorm en maken dat ik minder stil sta, bij wat ik allemaal niet meer kan. Toch is de angst nog wel een dingetje en kan ik nog steeds vreselijk balen als het lijf niet wil wat ik wil! De ene keer leg ik me erbij neer en de andere keer ga ik als een recalcitrante puber in het verweer. Bangeschijtert, denk ik dan, je kan ook niks. Hoezo durf je dat niet!
Die onzekerheid is soms slopend. Bij alles wat ik doe, komt de angst in meer of mindere maten om de hoek kijken. Naar de supermarkt … zenuwachtig. Naar mijn moeder met de auto … zenuwachtig. Mijn opdrachten voor mijn studie uitzoeken en maken ... zenuwachtig.
Gek word ik er soms van. Het bizarre van het verhaal is, dat ik vóór deze uit het niets gemanifesteerde nieuwe ik, altijd degene was die vond dat je niet zo moest zeuren, dat je gewoon dingen moeten doen. Angst? pffff … waarvoor? Wat zal ik veel mensen hebben beledigd zonder dat ik dat door heb gehad. En de minachting die ik soms kon voelen, als iemand uit angst niet deed wat hij of zij graag wilde doen.
Ik ben er wel van teruggekomen en een veel milder mens geworden, maar toch mis ik soms mijn oude ik. En denk ik: halloooo!! Het is zo wel genoeg hoor! Kom maar gewoon weer tevoorschijn, maar ik denk dat ze niet meer durft.