Nu het grootste deel van mijn kostuumafdeling verkocht is, durfde ik vorige week eindelijk het pand te huur te zetten. Eerder was ik er gewoon nog niet aan toe. Hoewel ik de beslissing in mijn hoofd al had gemaakt om te stoppen, had ik toch echt meer tijd nodig om aan het idee te wennen en het los te kunnen laten. Verschillende geïnteresseerden zijn al langs geweest om naar het pand te komen kijken en het voelt goed, ik ben er klaar voor. Nu maar hopen dat het binnenkort ook verhuurd wordt. Het proces van de kostuums en de inboedel verkopen, is een mooie manier om afscheid te nemen van de school. Beetje bij beetje begint het steeds meer op te ruimen en alles krijgt weer een mooie, nieuwe plek, in een andere school, voor een nieuw publiek op een ander toneel. Iemand die van de week wat spullen kwam ophalen, zei tegen me: "Het is gewoon een rouwproces waar je doorheen moet." En dat is het ook.De dagen krijgen steeds meer vorm. Ik begin de dag meestal met oefeningen, ongeveer 20 minuten, op mijn yogamat. Ik probeer boodschappen te doen en ga een paar dagen per week een paar uurtjes naar de school om kostuums en spullen te fotograferen, online te zetten, in te pakken en te verzenden. Het gaat me redelijk af en soms heb ik zelfs nog energie om te koken. Echt vroeg naar bed lukt nog niet, maar ik slaap wel weer sinds jaren … 6 á 7 uur per nacht! Heerlijk :-) Regelmatig krijg ik via mijn blog van anderen mensen die burn-out zijn geraakt, de vraag: hoe ik het doe, hoe ik mezelf motiveer en hoe ik de dagen doorkom.De meest waardevolle verandering die ik doormaak, is denk ik dat ik weer ben gaan luisteren naar mijn lichaam, gaan luisteren naar mijn hart, waardoor het stiller is geworden in mijn hoofd. Er bij stil staan hoe ik me voel na een: activiteit, een ontmoeting, als ik 's morgens wakker word, na een beslissing, of na andere dagelijkse beslommeringen, zorgt ervoor dat ik mijn grenzen beter kan bewaken. Ik geef mijn lichaam voor het eerst sinds jaren voorrang.Mijn haptotherapeut deed vorige week een oefening met me die me veel inzicht gaf. Ze gaf me een klos touw en ik mocht in de behandelkamer met dat touw een eiland vormen, mijn eiland. Mijn eerste reactie was: "Oh lijkt me heerlijk, een eigen eiland." Ze moest lachen, maar zei nog niets. Toen ik mijn eiland had afgebakend ging ik er midden in zitten. "Zo", zei ze, "voelt dat goed?" Ik antwoordde: "Ja, het voelt goed". Toen zei ze: "En nou wil ik even langskomen op jouw eiland". Zonder erbij na te denken of te voelen zei ik: "Ja hoor, kom maar, gezellig". Ze keek me aan en zei dat ik dat wel heel snel had besloten, zonder erover na te denken. Ze vroeg me of ik het zeker wist, omdat ik daarvoor nog had gezegd 'hoe heerlijk het zou zijn om een eigen eiland te hebben ...' Pas toen drong het tot me door ... Voordat ik iets kon zeggen zei ze: "Oke, dan ga ik nu naar jouw eiland". En, daar was ie ... dat krimpje in mijn maag! Paniek! Ik had wel ja gezegd, maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet. Maar tegelijkertijd voelde het zo onbeleefd, zo egoïstisch. Ze had het natuurlijk meteen door. En ik was echt verbaasd over mezelf. Jeetje, wat een bizar experiment en wat hield ik mezelf voor de gek. Het raakte me enorm.En nu let ik op dat krimpje in mijn maag. Echt een geweldig hulpmiddel bij beslissingen of andere dingen die ik denk te willen doen, moet doen of ga doen. Het geeft me een seintje als mijn handelen niet in overeenstemming is met wat ik voel. Het grappige is dat ik dat vooraf eigenlijk al weet, maar nu wordt bevestigd door het krimpje in mijn maagstreek. Voorheen deed ik gewoon alles wat mijn hoofd wilde doen, met alle gevolgen van dien. Nee zeggen? Hoezo? Gewoon alles aanpakken! Hoe vaak ik mezelf niet voor mijn hoofd heb geslagen met: 'Je wist het!' 'Stom van je!' Pfffff ... echt te vaak.Dus zo kom ik mijn dagen door, dingen doen waar ik blij van word, luisteren naar mijn lichaam, afgaan op mijn intuïtie en vooral alles wat teveel energie kost vermijden. Op zoek naar de dingen die me energie geven. Veel lezen en werken aan mijn herstel. Een andere versie van mezelf worden, één waar ik langzaam aan begin te wennen ;-)
Burn-out
Time to move on ...
Ik moet toegeven dat de laatste jaren, de jaarwisselingen een beetje aan me voorbij zijn gegaan. Maar dit keer voelde het anders … lichter, luchtiger ... Als een echt nieuw begin. Acht maanden ben ik nu (ziek) thuis en ondanks dat het een stuk beter gaat, merk ik dat het minste geringste me nog steeds van mijn stuk brengt. Toch voelt 2018 wel als een nieuw begin. Een jaar waarin ik nieuwe keuzes kan gaan maken en waarin ik het oude echt achter me laat. Het plan dat ik vorig jaar had, om in mei de 'Camino' te gaan lopen (een voettocht van ruim 800 kilometer, van het zuiden van Frankrijk naar het westen van Spanje) lijkt zich steeds vaker op te dringen. En als ik er aan denk, maakt mijn hart een sprongetje. Ik heb getwijfeld, omdat de fotoacademie in februari met een nieuwe opleiding start en het me goed leek om in de flow te blijven. Maar ergens in mij, blijft de 'Camino' roepen en ben ik van plan om naar dat stemmetje te luisteren. Mijn enige twijfel is of ik het fysiek aankan en of ik mijn ouders, gezien de gezondheid van mijn moeder, zo lang alleen kan laten.Ook al raakt de school steeds meer op de achtergrond, er gaat nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik mis de fijne momenten die ik kon hebben tijdens het lesgeven, de mooie ontwikkelingen van leerlingen, het mezelf verliezen tijdens het dansen, de fysieke uitdaging en de ontmoetingen met leerlingen en vrienden binnen de school. Toch heb ik er ook vrede mee, het is meer alsof ik een goede vriend ben kwijtgeraakt, maar dat je ergens weet dat het beter is zo.
"Mijn burn-out kwam misschien wel precies op tijd ...
2018, Time to move on! Het hing al een tijdje in de lucht. Voordat ik ziek werd, ging ik met een vriendin naar een dansvoorstelling en op de terugweg zeiden we tegen elkaar: "Er hangt iets in de lucht ..." Nooit gedacht dat ik niet lang daarna gedwongen werd om van richting te veranderen. Mijn burn-out kwam misschien wel precies op tijd. De signalen die ik nooit serieus heb genomen, waren er in overvloed en pas toen ik gedwongen werd om echt tot stilstand te komen, zag de wereld er ineens heel anders uit. Het is alsof ik weer helder kan denken, zonder ruis. Ineens valt alles op zijn plek ...De onverklaarbare klachten die ik in de loop der jaren ben gaan accepteren, maar waar ik er ook steeds meer van kreeg, lijken langzaam af te nemen. De vochtophopingen in mijn handen en voeten, de tinnitus, de migraineaanvallen, de pijnen, de extreme vermoeidheid ... Klachten waarvoor ik meerdere malen bij verschillende artsen heb gezeten om uiteindelijk de diagnose Fibromyalgie te krijgen. Een chronische ziekte waar ik maar mee moest leren leven en waarvan ik nu vermoed dat ze meer deel uitmaken van mijn burn-out, dan ik had durven hopen. En dat is goed nieuws!Ik lees, schrijf en leer, maak plannen en ga regelmatig over mijn grens :-) Fluit mezelf weer terug of word teruggefloten door mijn omgeving. Maar mijn vlammetje brandt weer, al is het maar een klein vlammetje en al moet ik het goed beschermen tegen de wind ... Hij brandt.2018 Staat voor mij voor: verandering, avontuur, kracht, rust en vertrouwen. Vertrouwen in het leven en dat uiteindelijk alles precies gaat zoals het zou moeten gaan.
2018, Het jaar waarin ik mezelf word
Ik heb mezelf altijd als een extravert persoon beschouwd. Maar ik heb ontdekt dat ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Vroeger was ik heel verlegen en vaak onzeker. Misschien zelfs faalangstig. Door de jaren heen heb ik daar wel een modus in kunnen vinden, maar ik denk dat maar weinigen van mij verwachten dat ik vaak verlegen en onzeker ben.Door mijn werk als docent heb ik geleerd een andere kant van mezelf te ontwikkelen. Eentje die stoer en daadkrachtig is, die altijd weet wat ze moet zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke fijn, want ik kan je vertellen dat het heel ongemakkelijk is om verlegen te zijn en zeker in gezelschap. Aan de andere kant heb ik dat introverte meisje nogal verwaarloosd en zelfs ontkent. En nu ben ik die verwaarloosde kant aan het herontdekken.Ik ben veranderd in de maanden dat ik thuis ben. Of misschien niet veranderd, maar ik laat het deel van mezelf dat ik altijd wegdrukte, omdat ze te: gevoelig, verlegen, lui, introvert, verdrietig, bang en zacht was, nu veel meer toe. En weet je wat? Ik ben blij haar te leren kennen.De dingen die ik heb gedaan, heb ik altijd op mijn eigen manier gedaan. Eigenwijs noemen ze dat ook wel :-) Nu ik af en toe eens terugkijk, ben ik best trots op sommige dingen en denk ik dat ik af en toe best iets minder kritisch had kunnen zijn, op mezelf maar ook op anderen. Ik wilde altijd beter, goed was niet goed genoeg en dat verwachtte ik dan ook van mijn omgeving. Niet lullen maar doen en zeker niet zeuren. Ik was nooit echt trots op de dingen die ik deed. Gewoon klaar en next, maar dit keer beter. Niet te lang bij stilstaan.Nu sta ik er wel bij stil en ben ik trots dat toen ik met een klein jochie van drie jaar alleen kwam te staan, niet bij de pakken neer ben gaan zitten. Dat ik voor ons heb kunnen zorgen en dat het hem aan niets ontbrak. Ik ben trots dat ik me nooit helemaal onderuit heb laten halen door verschillende mensen die in mijn leven de revue zijn gepasseerd, die het me niet gunde, jaloers waren, of om wat voor reden dan ook me pijn wilde doen. Ik ben trots dat ik nooit afhankelijk ben geweest op financieel gebied dat ik door hard te werken alles zelf heb kunnen doen. Ik ben trots dat ik bijna altijd mijn hart heb gevolgd in de dingen die ik wilde doen en wilde bereiken, ook als iedereen zei dat het onmogelijk was. Ik ben trots op mijn keuze om nu de boel de boel te laten en te onderzoeken waar ik nu sta en wat ik wil. Tijd voor mezelf te nemen en te kijken wat ik nog meer kan, me kwetsbaar op te stellen en een tijdje voor me te laten zorgen. Ik ben er trots op dat ik durf te zeggen dat ik dat best verdiend heb.Een burn-out gun je niemand. Het is onvoorspelbaar, veel huilen, paniek, wanhoop, vermoeidheid en ook heel moeilijk voor de mensen in je omgeving, die van je houden, waardoor je je dan weer schuldig voelt. Ze staan erbij en kijken ernaar. Toch denk ik, of weet ik dat ik er beter uit kom. Ik voel me ondanks alles bevrijd, bevrijd van iets steeds te zijn wat ik niet helemaal ben. Ik ga nu voor de whole package ... Alles erop en eraan! 2018 Wordt het jaar, waarin ik helemaal mezelf word.
Stedentrip, Praag met een burn-out
Donderdag 23 november vertrokken we in alle vroegte naar Praag. Eerst met de auto naar het station in Grootebroek en dan met de trein naar Schiphol. Aangekomen bij het station bleken de treinen tot Hoorn niet te rijden. Oei ... wat nu?! Het idee om met de auto naar Schiphol te rijden beangstigde me zo dat ik liever helemaal niet meer zou gaan. Met de auto naar Hoorn? Ik kon na wat gegoogel geen plek vinden waar we onze auto een paar dagen konden parkeren. Een taxi dan maar en gelukkig was er een taxi die ons op dat tijdstip naar Hoorn wilde rijden.Verder liep alles gelukkig voorspoedig. We vlogen voor het eerst met easyJet, maar behalve dat onze handbagage toch ingescheckt moest worden, omdat er onvoldoende ruimte was in de bagagerekken, was het een fijne vlucht.Het Jungmann hotel ligt in hart van Praag, tussen de adembenemende gebouwen en om de hoek van het Oude Stadsplein.
Na onze spullen te hebben gedropt, gingen we er meteen op uit. Het was immers nog vroeg, dus geen tijd te verspillen.Het Oude Stadsplein was onze eerste missie. Ik keek mijn ogen uit! Het plein krioelde van de toeristen, maar er was zoveel te zien dat het me niet zoveel uitmaakte. Overal kerststalletjes en gezelligheid. De astronomische klok en de omringde oude huizen maakte dat het leek of we in een tijdmachine waren gestapt.[gallery ids="3422,3423" type="rectangular"]Ten noorden van het Oude Stadsplein ligt Josefov, de Joodse wijk van Praag. Naast één van de oudste synagogen in Europa, ligt de Joodse begraafplaats waar vooraanstaande leden van de vroegere Joodse gemeenschap in Praag werden begraven.Schots en scheef staan de grafstenen, verweerd en onder het mos, broederlijk naast elkaar. Het is bijna niet voor te stellen dat onder de 12.000 grafstenen meer dan 200.000 Joodse mensen liggen. De oudste steen dateert van het jaar 1439. Eeuwenlang mochten de Joden niet buiten de wijk waar ze woonden, worden begraven en werd de relatief kleine begraafplaats steeds opgehoogd. Rond 1787 kregen de Joden toestemming om zich ook buiten de wijk te laten begraven. Terwijl ik rondliep op de begraafplaats, zag ik dat op verschillende grafstenen briefjes en steentjes lagen. Het blijkt een oude gewoonte van de Joodse gemeenschap te zijn, om via briefjes en steentjes contact te leggen met de doden.[gallery ids="3426,3424,3425" type="columns"]Door alle indrukken van deze dag, voelde ik me moe en was ik niet meer in staat om nog erg gezellig ergens in de stad te gaan eten. Het werd een klein restaurantje naast het hotel. Na alleen een hoofdgerecht wilde ik rusten en mijn hoofd leegmaken. Normaal gesproken, keek ik als we een stad bezochten, dezelfde avond nog wat we de volgende dag allemaal zouden gaan doen, maar nu was ik zo moe dat ik blij was dat ik in bed lag.
Vrijdag 24 november
Na een wat onrustige nacht zaten we op tijd aan het ontbijt in de kelder van het hotel. Al snel kwamen de muren van de ruimte en de voor mij te harde muziek op me af en hield ik het voor gezien. Ik wilde naar buiten en gelukkig was het prachtig weer, de zon scheen en er stond bijna geen wind. We liepen via kleine pittoreske straatjes, naar de Sint-Nicolaas kerk op het Kleine Zijdeplein. Een prachtige barokke kerk met vele fresco's en beelden. Daarna liepen we verder over één van de vele bruggen naar de Wijk Mála Strana. Vanaf deze brug konden we de beroemde Karlsbrug goed zien. Het uitzicht was echt fenomenaal en door het prachtige licht leek het net een plaatje uit een sprookjesboek.
Onze missie van die dag was de John Lennon Wall! Na even zoeken vonden we deze beroemde muur. Hij was kleiner dan ik dacht en uiteraard, wederom veel toeristen. Toch vond ik het een bijzonder gezicht zo midden in de stad, een kleurrijke muur waar iedereen met lachende gezichten selfies en foto's stond te maken. Ook het wijkje rondom de muur gaf een bepaalde energie waar ik heel blij van werd.[gallery ids="3494,3495,3496" type="rectangular"]Na de muur van top tot teen te hebben bewonderd en vele foto's later, zijn we in één van de omliggende restaurantjes gaan lunchen. We konden heerlijk buiten zitten in de zon op schaapswollen vachtjes en fijne stoelen.Ik had in Nederland iets gelezen over de Praagse Burcht of het Kasteel van Praag. Het is het grootste omsloten burchtgebied ter wereld en werd in de 9e eeuw gebouwd. Het overtrof al mijn verwachtingen. Wat ik niet wist is dat de president van Tsjechië hier huist en daarom was het ook niet heel vreemd dat iedereen die naar binnen wilde werd gescand en gefouilleerd door militairen en politie.De burcht heeft verschillende binnenplaatsen, maar als je de eerste binnenplaats oploopt en oog in oog staat met de Sint-Vituskathedraal dan word je even stil. Wat een adembenemend, mooie kathedraal is dat! De schoonheid ontroerde me en met kippenvel liep ik stilletjes om haar heen. Er is maar liefst zeshonderd jaar aan deze kerk gewerkt, maar het is niet te bevatten dat deze kerk echt door mensenhanden is gebouwd. De rest van de burcht was ook prachtig, mooie pleintjes en vergezichten vanaf de heuvel. Toch viel alles van deze dag in het niet, na mijn ontmoeting met de Sint-Vituskatherdraal. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar eigenlijk geven de foto's bij lange na de schoonheid van deze kathedraal niet weer.[gallery ids="3498,3500" type="rectangular"]'s Avonds voor we gingen eten, liepen we nog even over het Wenceslasplein. Ik wilde even een warme trui halen bij New Yorker. Ik had de dag ervoor al gezien dat ze alleen een roltrap hadden en sinds mijn burn-out durf ik dus de roltrap niet meer af ... (wel op, maar niet af) pfffff. Maar, ik wilde het toch proberen. Ik had gezien dat er een soort personeelstrap langs de zijkant van het gebouw liep, dus als ik echt niet meer naar beneden zou durven, dan was dat misschien nog een optie. Eenmaal boven liep ik een paar keer langs de roltrop en voelde de adrenaline door me lijf gieren. Ik kocht de trui en bleef toen nog een tijdje dralen. Merik was nog een verdieping hoger en ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik wachtte een rustig moment af en met een kloppend hart en gierende zenuwen stapte ik op de roltrap. Eenmaal beneden was ik heel erg opgelucht. Door de adrenaline voelde ik me niet zo goed en toen Merik uiteindelijk ook naar beneden kwam, we naar buiten liepen en hij vroeg waar ik wilde eten, barste ik in huilen uit. Midden op straat! Zo genant.De laatste dag van onze trip zijn we naar de Karlsbrug gelopen. Hier waren veruit de meeste toeristen te vinden, maar weer was het meer dan de moeite waard. De brug is een halve kilometer lang en uitsluitend voor voetgangers. De brug staat vol met beelden, straatmuzikanten en kunstenaars. Je komt echt ogen tekort. Aan het begin van de brug staat een hek waar liefdeskoppels een hangslot aan vastketenen en vervolgens de sleutel in de rivier gooien voor eeuwige liefde. 
We hebben lang niet alles gezien, er is echt teveel om allemaal in een paar dagen in je op te nemen. Want naast alle bezienswaardigheden, wemelt het er ook van de galeries en musea. Er zit dus maar een ding op ... ik kom nog een keertje terug.Meer Praag foto's vind je hier
Meditatie, de sleutel tot geluk?
Ik weet al heel lang dat ik hoogsensitief ben, of HSP'er zoals ze dat tegenwoordig noemen. Ik loop daar nooit zo mee te koop, want het heeft toch iets zweverigs. Als kind reageerde ik al heel gevoelig op mijn omgeving. Ik pikte feilloos de emoties op van anderen, voelde meestal meteen als er iets niet klopte, een leugen werd verteld of als iemand iets verzweeg. Dat is in de loop der jaren alleen maar sterker geworden. Soms handig, maar vaak ook vermoeiend om altijd bezig te zijn met hoe anderen zich voelen. Nu zie ik dat deze hooggevoeligheid bij heeft gedragen aan het krijgen van een burn-out. Het chronisch openstaan voor anderen en mijn omgeving, is iets waar ik voor moet waken.Op mijn zeventiende begon ik te merken dat de aanwezigheid van andere mensen me vaak uitputte en dat geluiden soms heel hard binnenkwamen, zeker als ik moe was. Ik hield me bezig met alle ellende om me heen en in de rest van de wereld, wat zich uitte in slecht slapen. Om te kunnen ontspannen, ben ik toen intensief Hatha yoga gaan beoefenen. Door yoga en meditatie kreeg ik meer grip op mijn onrustige hoofd en maakte ik tijd om mezelf weer op te laden.Naarmate ik ouder werd, ben ik een beetje van het spirituele pad af geraakt. Het was namelijk niet zo makkelijk vol te houden en soms, was het ook best eenzaam. De meeste jongeren in mijn omgeving hielden zich niet zo bezig met dat soort zaken. Vaak dacht ik wel terug aan de rust die ik ondervond van het dagelijks mediteren. Ik nam me steeds voor om weer te beginnen, maar helaas bleef dat bij een voornemen. Ik kon de discipline om elke dag te gaan zitten niet meer opbrengen. Meestal was ik te moe en te druk om een paar minuten voor mezelf vrij te maken.En nu ... Ik mediteer weer dagelijks en het helpt me echt. Als ik doodmoe en overprikkelt ben, dan voel ik me na een meditatie meestal een stuk beter. Ik probeer in ieder geval 20 minuten per dag te mediteren en soms doe ik nog korte meditaties tussendoor, afhankelijk van hoe ik me voel.Er zijn vele manieren waarop je kunt mediteren. Het liefst wissel ik het af. Net waar ik zin in heb. Ik begin altijd met het observeren van mijn ademhaling; als deze voldoende in mijn buik is gezakt en rustig is geworden, dan ga ik soms over op een visualisatie, een mantra of gewoon zijn. Als mijn gedachten afdwalen, en geloof me dat doen ze, dan ga ik weer rustig terug naar waar ik mee bezig was.Na een meditatie voel ik me rustiger, minder vermoeid en vrolijker. De eerste weken hield ik het nog niet zo goed vol, dan was ik er na vijf minuten al klaar mee. Mediteren kost tijd en als je kunt blijven zitten tot je de onrust uit je lichaam weg voelt vloeien ... dan ben je al een heel eind op weg. Ik daag je uit om een week lang, elke dag, 10 minuten per dag voor jezelf te nemen en het te proberen. Zet desnoods een wekker, maar zorg ervoor dat je verder niet gestoord wordt. Ik ben heel benieuwd naar jullie reacties en ervaringen.Wil je lezen hoe ik burn-out raakte? Lees dan hier verder.
Burn-out, de tussenstand na vijf maanden
Goede, slechte en hele slechte dagen wisselen elkaar af. Eigenlijk moet ik blij zijn, want er waren weken waarin alleen slechte dagen en hele slechte dagen elkaar afwisselden. Maar als ik drie dagen achter elkaar mijn huis niet uitkom, omdat ik het niet kan opbrengen, niet naar de supermarkt kan, of niet kan koken dan raak ik behoorlijk geïrriteerd en merk ik dat mijn geduld opraakt. Ik reageer dan boos en gefrustreerd op mijn directe omgeving en vraag me af of het niet gewoon allemaal aan mij ligt. Dat ik gewoon een lui kreng ben en me misschien toch aanstel.Iedere avond neem ik me voor om de volgende dag nuttige dingen te doen zoals: sporten, boodschappen, opruimen, plannen maken ... Zo ook gisteravond. Ik had goed geslapen en ik stapte goed gehumeurd mijn bed uit. Ik had er zin in. Vriendje jarig, dus ik zou heerlijk uitgebreid gaan koken. Wasje erin, even stofzuigen en een beetje opruimen. Maar na het wasje erin kon ik niet meer op of om. Spit! "Tuurlijk. Toe maar. Kan er ook nog wel bij! Grrrrr ..." De rest van mijn tirade zal ik hier maar niet herhalen.Daar stond ik dan. "Spit?! Are you serious?" Ik doe al de godganse dag niks. Terwijl mijn hoofd druk bezig was met het verzinnen van argumenten, waarmee ik de confrontatie aan kon gaan met mijn onwillige lichaam, wist ik natuurlijk in mijn hart best wel dat ik veel te veel wil, veel te ongeduldig ben en dat ik moet luisteren naar mijn lichaam. Maar ik kan het niet helpen dat ik soms in opstand kom, dat ik niet wil luisteren, dat het genoeg is geweest en dat ik nu gewoon weer normaal moet doen!Normaal doen ... tja, dat had ik me misschien iets eerder moeten bedenken. Dan had ik nu waarschijnlijk niet in deze situatie gezeten. En nog steeds gaat het mis: het toe moeten geven aan rust, aan het niks doen, aan het geen plannen maken, aan in het moment blijven, vind ik moeilijk om vol te houden ... En als mijn lichaam me dan weer voor de zoveelste keer terugfluit, dan schaam ik me ook een beetje. Had me moeder toch gelijk vroeger? Ben ik dan toch hardleers?En zo kabbel ik door. Van positief, blij, naar negatief, depressief. Kleine dingen die me uit balans brengen, maar ook kleine overwinningen die me trots maken. Ik ben nu vijf maanden thuis. Soms lijkt het een eeuwigheid en bestaat mijn oude leven uit niet veel meer dan herinneringen. Maar ik realiseer me ook dat vijf maanden nog maar kort is en dat herstellen veel meer tijd in beslag zal nemen. Gek eigenlijk dat je voor goed voor jezelf zorgen, geduld moet hebben. Dat je van nature makkelijker roofbouw pleegt, dan dat je naar je lichaam luistert ...Van de week kwam er een Engelse tekst in mijn hoofd vanwege een andere verdrietige gebeurtenis, maar omdat ik hem ook toepasselijk vind voor de fase waar ik in zit. wil ik deze toch met jullie delen.
When life hits you in the face ... Stay close to what you believe. Go through that storm with courage, knowing that the storm will pass, even when it takes a season. Rebuild and take the damage. Fix things and replace some. And when you look back, don't be sorry, but remember where you came from. Fear will bring you courage, hate will bring you love, sadness will bring you pleasure. Breath in and take a pause. To be still will be the hardest part when you used to have control, but if you listen to your silent heart, you get answers from the soul. I was not used to listening deeply, the answers got ignored. Going through the hard stuff was keeping me on board. Fighting was my answer, but nothing really changed. Now I will be listening and the storm slowly fades away. ~Monique Belier
Student aan de Fotoacademie Amsterdam, dag 1.
Met mijn, hoop ik, tijdelijke state of mind, ben ik genoodzaakt om alles van tevoren tot in de puntjes te plannen. Dit om ervoor te zorgen dat de ademhaling onder controle blijft en ik geen paniekaanvallen krijg.Zo stond dus mijn ingepakte tas voor de Fotoacademie al vanaf zaterdag klaar. De volgende zorg was de route; kan ik het vinden en ga ik op tijd komen? Iets waar ik me in het verleden nooit zorgen over maakte, blijkt nu ineens een big issue. Na tenminste drie verschillende checks op zowel: NS Reizen, Google Maps en Kaarten was ik er iets geruster op dat ik niet zou verdwalen.Vanaf het Weesperplein is het drie minuten lopen naar de Fotoacademie. Gevestigd in een prachtig oud grachtenpand aan de Sarphatistraat in Amsterdam. Als je binnen komt, wordt je oog meteen getrokken naar een muur vol foto's. In het midden van de ruimte staat een grote houten tafel met: glossy magazines en fotoboeken. En in de hoek staat een koffiemachine, waar zo te zien optimaal gebruik van wordt gemaakt. Er staat zelfs een rij. Verder zie ik: pratende studenten, werkende studenten en ... voor zich uitstarende studenten.Een vriendelijke dame van de administratie vertelt dat Mike, de docent, onze groep zo komt ophalen.Ik ga zitten aan de grote houten tafel en probeer te doen alsof ik me op m'n gemak voel. Ondertussen kijk ik rond en probeer uit te vogelen wie er dan bij onze groep hoort. De pratende studenten waarschijnlijk niet. Die kennen elkaar al langer. De werkende studenten vast ook niet, die doen waarschijnlijk de vakopleiding en net als ik heb bedacht dat de voor zich uitstarende studenten wel eens bij onze groep zouden kunnen horen, komt de docent aanlopen. Mike blijkt op het eerste gezicht een kruising tussen Yoep van 't Hek en een verstrooide professor. Ik vind hem meteen sympathiek :-)We gaan naar de tweede verdieping die je met twee steile trappen of met een lift kunt bereiken. Ik merk dat de ergste zenuwen inmiddels zijn verdwenen en ik kan me iets meer ontspannen. Het klaslokaal is klein, maar lekker licht en ook hier hangen foto's. Terwijl ik een plek uitzoek in het klaslokaal bedenk ik me wel ineens dat er zo waarschijnlijk een voorstelrondje komt en dat op de plek die ik heb uitgekozen, ik waarschijnlijk als eerste moet ...De groep is klein, 8 personen, waarvan eentje op de verkeerde dag zit. Het is een gemengd gezelschap. Grappig dat je eigenlijk altijd meteen een eerste indruk hebt van iemand, ben benieuwd of dat uiteindelijk dan ook klopt.De stof is taai, maar interessant en het valt me enorm mee hoeveel ik nog heb onthouden van de basisopleiding analoge fotografie van 25 jaar geleden. Toch wel fijn dat op zo'n eerste dag niet alles nieuw is. 's Middags in de pauze haal ik een broodje met mijn buurvrouw, waarvan ik de naam natuurlijk alweer ben vergeten, en op een stoepje in het zonnetje peuzelen we die lekker op. Als ik de school weer binnen wandel, voel ik me eigenlijk al best thuis.Aan het einde van de middag krijgen we een praktijkopdracht mee, die we thuis moeten uitvoeren en over vier weken moeten inleveren. Het moet een fotoserie worden, waarin je jezelf laat zien in je directe leefomgeving. Maak duidelijk wat mensen, dieren, objecten en ruimtes voor je betekenen. "Maar", zegt Mike, "je moet het niet te letterlijk nemen". "Het moet een subjectieve, creatieve serie worden van minimaal 4 foto's, zonder te flitsen. Afgedrukt op A4 formaat."En daar konden we het mee doen.Op de terugweg voelde ik me al een stuk zekerder. Al stond ik nog even op het verkeerde metrostation en zat ik bijna vast tussen de metrodeuren. Eenmaal in de trein voelde ik me een echte student. Map op schoot en oortjes in :-) Ondertussen prakkiserend over hoe ik in hemelsnaam een subjectieve, creatieve weergave zou moeten geven van mezelf in mijn leefomgeving.Wordt vervolgd ...
The next step!
De laatste tijd bekruipt mij de onvermijdelijke vraag: wat nu?! De school staat te koop en dat is al een avontuur op zich, daar zal ik later nog eens een blog aan wijden. Maar de wat nu vraag is zeer nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd en in mijn lijf.Toen ik 17 jaar oud was en fulltime in een supermarkt werkte, omdat studeren voor mij helaas geen optie was, heb ik mezelf die vraag ook vaak genoeg gesteld. Tot ik op een dag tijdens mijn lunchpauze in de krant een vacature zag staan. Ze zochten een fotolaborant voor een fotozaak in Zaandam. In de advertentie stonden enkele karaktereigenschappen die je moest bezitten, maar verder niets over een gewenste opleiding. Yes! Dit zou wel eens mijn escape kunnen zijn ... Ik stuurde een brief en ging diezelfde week op gesprek en werd aangenomen! Een heerlijke tijd: Ik leerde foto's ontwikkelen en afdrukken; grote prints maken voor o.a. het A.D en de Telegraaf en ik mocht een cursus fotografie volgen bij Fotogram van Han Sieveking in Amsterdam op kosten van de zaak. Toen ik voor mijn gevoel niet verder kon groeien, ging ik opnieuw solliciteren. Weer in de fotografie om mijn verworven vaardigheden verder te ontwikkelen. Mijn nieuwe job was qua werk heel erg leuk, maar qua kansen wat minder.Wat nu? Was toen ook weer de vraag ... Ik besloot te gaan reizen. De wereld ontdekken! Door het reizen leerde ik meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Een aantal jaren later startte ik mijn eigen bedrijf en kwam de fotografie een beetje op de achtergrond.En nu? Ik speel al een tijdje met de gedachten om te gaan studeren en stiekem kijk ik de afgelopen twee jaar zo ongeveer eenmaal per week op de website van de fotoacademie. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga starten! Eerst maar eens een vooropleiding om te kijken of het echt is wat ik wil, voordat ik aan de driejarige HBO opleiding tot vakfotograaf begin.Dans en Fotografie liggen niet zo ver uit elkaar als je op het eerste gezicht zou denken: voor beide moet je visueel ingesteld zijn; beide zijn kunstvormen; beide vertellen een verhaal door middel van beelden en beide worden gecreëerd vanuit een emotie en brengen een emotie over op de aanschouwer.Ik denk dat als je in situatie zit waar je niet in wil zitten of waar je iets aan zou willen veranderen dat je niet te lang moet wachten. Het maakt je ziek en je lichaam zal te allen tijde gaan protesteren, net zolang totdat je reageert of stopt. Of dat nou je werksituatie is, een relatie, de plek waar je woont, of je onvervulde behoeftes. Hoe moeilijk het soms ook is, het is het waard om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat weer ademen ... en ook al heb ik nog een lange weg te gaan ... Ik vertrouw weer op mijn intuïtie en zal er nu, anders dan 6 jaar geleden, ook weer naar gaan handelen.Mijn haptonoom zei gister tegen me: "Je bent altijd maar aan het vechten. Zelfs nu nog ..." Het raakte me diep en 's avonds kwam dat in de vorm van een verwoestende tsunamie naar de oppervlakte. Ze heeft gelijk, dat is wat ik doe. Altijd, ook als ik zou kunnen drijven, mijn hoofd boven water houden door te trappelen. Uit angst, om niet te zinken. Het echt op een school gaan studeren is voor mij dan ook meer dan gewoon studeren. Het is loslaten van verantwoordelijkheden waar ik mezelf verantwoordelijk voor heb gesteld de afgelopen jaren. Het opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in het leven. Ik ga iets doen omdat ik het heel erg leuk vind en niet omdat het in de eerste plaats iets oplevert of verstandig is. Ik ga dit doen omdat ik lang genoeg gevochten heb.Fotoacademie!, here I come ...