Stedentrip, Praag met een burn-out

Donderdag 23 november vertrokken we in alle vroegte naar Praag. Eerst met de auto naar het station in Grootebroek en dan met de trein naar Schiphol. Aangekomen bij het station bleken de treinen tot Hoorn niet te rijden. Oei ... wat nu?! Het idee om met de auto naar Schiphol te rijden beangstigde me zo dat ik liever helemaal niet meer zou gaan. Met de auto naar Hoorn? Ik kon na wat gegoogel geen plek vinden waar we onze auto een paar dagen konden parkeren. Een taxi dan maar en gelukkig was er een taxi die ons op dat tijdstip naar Hoorn wilde rijden.Verder liep alles gelukkig voorspoedig. We vlogen voor het eerst met easyJet, maar behalve dat onze handbagage toch ingescheckt moest worden, omdat er onvoldoende ruimte was in de bagagerekken, was het een fijne vlucht.Het Jungmann hotel ligt in hart van Praag, tussen de adembenemende gebouwen en om de hoek van het Oude Stadsplein.Na onze spullen te hebben gedropt, gingen we er meteen op uit. Het was immers nog vroeg, dus geen tijd te verspillen.Het Oude Stadsplein was onze eerste missie. Ik keek mijn ogen uit! Het plein krioelde van de toeristen, maar er was zoveel te zien dat het me niet zoveel uitmaakte. Overal kerststalletjes en gezelligheid. De astronomische klok en de omringde oude huizen maakte dat het leek of we in een tijdmachine waren gestapt.[gallery ids="3422,3423" type="rectangular"]Ten noorden van het Oude Stadsplein ligt Josefov, de Joodse wijk van Praag. Naast één van de oudste synagogen in Europa, ligt de Joodse begraafplaats waar vooraanstaande leden van de vroegere Joodse gemeenschap in Praag werden begraven.Schots en scheef staan de grafstenen, verweerd en onder het mos, broederlijk naast elkaar. Het is bijna niet voor te stellen dat onder de 12.000 grafstenen meer dan 200.000 Joodse mensen liggen. De oudste steen dateert van het jaar 1439. Eeuwenlang mochten de Joden niet buiten de wijk waar ze woonden, worden begraven en werd de relatief kleine begraafplaats steeds opgehoogd. Rond 1787 kregen de Joden toestemming om zich ook buiten de wijk te laten begraven. Terwijl ik rondliep op de begraafplaats, zag ik dat op verschillende grafstenen briefjes en steentjes lagen. Het blijkt een oude gewoonte van de Joodse gemeenschap te zijn, om via briefjes en steentjes contact te leggen met de doden.[gallery ids="3426,3424,3425" type="columns"]Door alle indrukken van deze dag, voelde ik me moe en was ik niet meer in staat om nog erg gezellig ergens in de stad te gaan eten. Het werd een klein restaurantje naast het hotel. Na alleen een hoofdgerecht wilde ik rusten en mijn hoofd leegmaken. Normaal gesproken, keek ik als we een stad bezochten, dezelfde avond nog wat we de volgende dag allemaal zouden gaan doen, maar nu was ik zo moe dat ik blij was dat ik in bed lag.

Vrijdag 24 november

Na een wat onrustige nacht zaten we op tijd aan het ontbijt in de kelder van het hotel. Al snel kwamen de muren van de ruimte en de voor mij te harde muziek op me af en hield ik het voor gezien. Ik wilde naar buiten en gelukkig was het prachtig weer, de zon scheen en er stond bijna geen wind. We liepen via kleine pittoreske straatjes, naar de Sint-Nicolaas kerk op het Kleine Zijdeplein. Een prachtige barokke kerk met vele fresco's en beelden. Daarna liepen we verder over één van de vele bruggen naar de Wijk Mála Strana. Vanaf deze brug konden we de beroemde Karlsbrug goed zien. Het uitzicht was echt fenomenaal en door het prachtige licht leek het net een plaatje uit een sprookjesboek.Onze missie van die dag was de John Lennon Wall! Na even zoeken vonden we deze beroemde muur. Hij was kleiner dan ik dacht en uiteraard, wederom veel toeristen. Toch vond ik het een bijzonder gezicht zo midden in de stad, een kleurrijke muur waar iedereen met lachende gezichten selfies en foto's stond te maken. Ook het wijkje rondom de muur gaf een bepaalde energie waar ik heel blij van werd.[gallery ids="3494,3495,3496" type="rectangular"]Na de muur van top tot teen te hebben bewonderd en vele foto's later, zijn we in één van de omliggende restaurantjes gaan lunchen. We konden heerlijk buiten zitten in de zon op schaapswollen vachtjes en fijne stoelen.Ik had in Nederland iets gelezen over de Praagse Burcht of het Kasteel van Praag. Het is het grootste omsloten burchtgebied ter wereld en werd in de 9e eeuw gebouwd. Het overtrof al mijn verwachtingen. Wat ik niet wist is dat de president van Tsjechië hier huist en daarom was het ook niet heel vreemd dat iedereen die naar binnen wilde werd gescand en gefouilleerd door militairen en politie.De burcht heeft verschillende binnenplaatsen, maar als je de eerste binnenplaats oploopt en oog in oog staat met de Sint-Vituskathedraal dan word je even stil. Wat een adembenemend, mooie kathedraal is dat! De schoonheid ontroerde me en met kippenvel liep ik stilletjes om haar heen. Er is maar liefst zeshonderd jaar aan deze kerk gewerkt, maar het is niet te bevatten dat deze kerk echt door mensenhanden is gebouwd. De rest van de burcht was ook prachtig, mooie pleintjes en vergezichten vanaf de heuvel. Toch viel alles van deze dag in het niet, na mijn ontmoeting met de Sint-Vituskatherdraal. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar eigenlijk geven de foto's bij lange na de schoonheid van deze kathedraal niet weer.[gallery ids="3498,3500" type="rectangular"]'s Avonds voor we gingen eten, liepen we nog even over het Wenceslasplein. Ik wilde even een warme trui halen bij New Yorker. Ik had de dag ervoor al gezien dat ze alleen een roltrap hadden en sinds mijn burn-out durf ik dus de roltrap niet meer af ... (wel op, maar niet af) pfffff. Maar, ik wilde het toch proberen. Ik had gezien dat er een soort personeelstrap langs de zijkant van het gebouw liep, dus als ik echt niet meer naar beneden zou durven, dan was dat misschien nog een optie. Eenmaal boven liep ik een paar keer langs de roltrop en voelde de adrenaline door me lijf gieren. Ik kocht de trui en bleef toen nog een tijdje dralen. Merik was nog een verdieping hoger en ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik wachtte een rustig moment af en met een kloppend hart en gierende zenuwen stapte ik op de roltrap. Eenmaal beneden was ik heel erg opgelucht. Door de adrenaline voelde ik me niet zo goed en toen Merik uiteindelijk ook naar beneden kwam, we naar buiten liepen en hij vroeg waar ik wilde eten, barste ik in huilen uit. Midden op straat! Zo genant.De laatste dag van onze trip zijn we naar de Karlsbrug gelopen. Hier waren veruit de meeste toeristen te vinden, maar weer was het meer dan de moeite waard. De brug is een halve kilometer lang en uitsluitend voor voetgangers. De brug staat vol met beelden, straatmuzikanten en kunstenaars. Je komt echt ogen tekort. Aan het begin van de brug staat een hek waar liefdeskoppels een hangslot aan vastketenen en vervolgens de sleutel in de rivier gooien voor eeuwige liefde. We hebben lang niet alles gezien, er is echt teveel om allemaal in een paar dagen in je op te nemen. Want naast alle bezienswaardigheden, wemelt het er ook van de galeries en musea. Er zit dus maar een ding op ... ik kom nog een keertje terug.Meer Praag foto's vind je hier

BewarenBewaren

BewarenBewaren

BewarenBewaren

The naked truth

Van de week kreeg ik een berichtje van iemand die ik niet ken, maar ze volgt mijn blog al een tijdje. Ze vertelde dat haar man afgelopen week was overleden aan de gevolgen van een afschuwelijke ziekte. Ze wilde graag naar Fuerteventura komen omdat ze daar een tijdje terug voor het laatst met haar man was geweest en vroeg me om informatie over ons huisje.Een hartverscheurend verhaal wat me weer deed beseffen hoe fragiel het leven is. Ze zei ook dat ze de verhalen op mijn blog graag leest omdat ze altijd zo echt en naakt geschreven zijn. Een prachtig compliment die helaas door een afschuwelijke tragedie bij me terecht is gekomen. Ik dacht na over echt en naakt. Is dat wel zo? Schrijf ik echt en naakt? Ik houd van puur en rauw, zonder teveel poespas. Gewoon recht voor zijn raap. What you see is what you get. Ik heb dit jarenlang geprobeerd over te brengen op mijn leerlingen door middel van dans. "Durf lelijk te zijn", was altijd mijn motto. "Geen gespeelde emotie, zoek het van binnen en stop het in je dans". "Hoe lelijker, hoe mooier ik het vind". Dit waren een aantal van mijn quotes die ik regelmatig tijdens de lessen riep, in de hoop dat de dansers de buitenkant dan zouden loslaten en konden gaan dansen vanuit het hart.En nu, op papier probeer ik hetzelfde. Ik zoek naar woorden die echt zijn, die ik echt voel, precies zoals het is. Nu de kogel door de kerk is, de school gesloten en ik voorlopig geen danslessen meer zal geven, zoek ik andere manieren om mezelf uit te drukken, een compleet nieuwe weg, een onbekende weg. Ik ben verdrietig omdat ik iets aan het loslaten ben waar ik 17 jaar al mijn energie in heb gestoken, maar het is tijd. Het is volwassen genoeg om los te laten, het mag, en het kan. Een einde, maar ook een nieuw begin. Ondanks mijn twijfels voel ik me ook vrij en gemotiveerd. Het avontuur lonkt. Toen ik vorige week met mijn zoon over de rotsen langs de prachtige stranden van "El Cotillo" liep en me verwonderde over de kleuren van het water, de grillige vormen en de ruige zee, voelde ik me gelukkig. Ik was weer even dat meisje bovenop die berg in Australië waar ik in een vorig blog al eens over schreef (De kracht van de natuur), iets wat ik lange tijd niet heb gevoeld. Ineens is er ruimte in mijn hoofd en de toekomst die voor me ligt, is als een lege pagina die ik zelf opnieuw mag beschrijven. Een burn-out is niet makkelijk, daar ben ik inmiddels wel achter. De kleinste dingen kunnen me uit evenwicht brengen. Net als ik denk dat het beter gaat, word ik hardhandig teruggesmeten en moet ik weer een paar stappen terug doen. Toch is er iets in mij veranderd... Of misschien heb ik mezelf weer een beetje teruggevonden. Door het schrijven is me een hoop duidelijk geworden en dat wat ik eerst als zwakte zag, is nu misschien wel mijn kracht geworden. Bedankt Greet, the naked truth is mooi, soms hard, maar mooi...

"If you've never felt lost, if you haven't strayed so far away from normal that you almost didn't find your way back... Well then, you haven't lived yet.~Jordan Sarah Weatherhead - Author of "Naked Truth"

Burn-out, wave after wave...

Gisteren een mega terugslag. Ik was er al voor gewaarschuwd, maar dacht dat het mij niet zou overkomen. De tranenvloed was niet meer te stoppen en alles wat ik de laatste tijd heb opgebouwd, leek in één klap weggevaagd.Leek..., want hoewel ik me nog steeds fragiel voel, weet ik dat het alleen een terugslag is en dat ik gewoon weer verder kan. Net als de klappen van de golven bij mijn laatste surfles, die me genadeloos voor elke twee meter die ik vooruitkwam, weer één meter teruggooide. Het duurde langer, maar uiteindelijk kwam ik er toch.

"Mijn adem zit te hoog en ik wil het bijna opgeven. Mijn benen zijn verzuurd en mijn schouders verkrampt, maar het moment dat je je laat meevoeren door de golven en de wind is, als je ontspannen kan blijven staan, euforisch. Daar doe ik het voor.

Het was afzien die laatste surfdag en nu ik er op mijn bed over lig na te denken, lijken de afgelopen surfdagen op een metafoor voor het leven.De eerste dag stond in het teken van geduld: De houding en de techniek onder de knie krijgen; het wachten op de juiste golf; krachtig genoeg peddelen en dan ook nog de techniek in de juiste volgorde toepassen. Hier heb je geduld voor nodig en als dan alles samenkomt, word je beloond. Dan sta je!De tweede dag stond in het teken van oefening: Steeds opnieuw peddelen; wachten op de juiste golf en de bewegingen steeds vloeiender achter elkaar proberen uit te voeren. Als je eenmaal ontspannen kan blijven staan, dan kun je je laten meevoeren door de wind en de golven. Dezelfde golven waarvan je eerst dacht dat het onmogelijk zou zijn om er op te blijven staan.De derde dag stond in het teken van vertrouwen: De wind was harder; de zee een stuk ruiger en de golven hoger. Elke keer als ik met mijn plank een stuk naar voren liep, dan sloeg een golf me weer meedogenloos terug. Maar in plaats van boos te worden of het op te geven, bleef ik rustig en streed ik moedig door. Door de hoogte van de golven en mijn 1.60 cm, was het niet makkelijk om op de plank te komen, maar met een beetje hulp kon ik zelfs op de voor mij woeste, hoge golven enkele keren ontspannen staan.Het was zwaar, vooral die laatste keer. Net toen ik dacht het een beetje door te hebben, veranderden de omstandigheden. Dan is het de kunst om op jezelf en de zee te blijven vertrouwen: diep ademhalen en je laten meevoeren door de grillen van het water.Voor mij als controlefreak een ware beproeving. Buiten dat het surfen een metafoor kan zijn voor het leven, toonde het mij precies de situatie waar ik nu in zit. De eerste surfles als het begin van mijn burn-out, het niet (meer) kunnen blijven staan. De tweede les: Het apathisch niets doen en afwachten: wachten op een golf die je kunt surfen. De derde les: De hernieuwde opgedane energie en strijdlust om weer te gaan en te blijven staan: de golven die je omver duwen, maar waar je vol moed tegenin durft te gaan, omdat je weet dat je je vervolgens weer rustig mee kan laten meevoeren door de golven en de stroming.Ik ben er nog niet, maar er gloort licht aan de horizon. Zelfs nu ik me down voel, heb ik vertrouwen dat het goed komt en wacht ik rustig op de volgende surfbare golf.