Als je bijna 47 bent, denk je dat je voorbereid bent op het verlies van één of beide ouders. Ik dacht dat ook, maar niets is minder waar. Toen mijn vader vorige week zondag werd opgenomen op de intensive care en hij door de ernst van zijn ziekte in slaap werd gebracht zodat ze hem kunstmatig konden beademen, was ik alles behalve voorbereid.Ik was zelfs niet voorbereid op het feit dat hij, als hij het al zou overleven, er een stuk slechter uit zou komen dan hij was. Je vader is je held, de rots in de branding en natuurlijk accepteer je dat niet alles meer even snel gaat naarmate hij ouder wordt en de diabetes en andere ongemakken waar hij al jaren aan lijdt, maar dat hoort er voor het gevoel een beetje bij. Maar om hem aan de beademing te zien, voorzien van tientallen slangetjes waarmee ze hem in leven proberen te houden is echt andere koek.Natuurlijk was ik ook degene die tegen anderen zei als hen zoiets overkwam, 'Ja, maar het is een mooie leeftijd, bijna 80 jaar, wat wil je' en meer van dat soort dingen. Als het jezelf overkomt is het ineens anders en maakt het niet meer uit of ze 70, 80 of 90 zijn. Het is je vader en die hoort niet op een IC-afdeling thuis, je wil niet dat ze zo eindigen en al zeker niet dat ze lijden.En het gat dat er ontstaat voor de andere ouder, in dit geval mijn moeder, kun je als dochter ook niet dichten. Het gemis van de aanwezigheid van mijn vader om haar heen is zo groot ... Het lijden van je ouders is iets wat aan je vreet, wat je voelt tot in je ziel. Het hoort erbij, wordt er gezegd ... maar dat zegt niets over het verdriet en de onmacht die je voelt. Je staat erbij en je kijkt ernaar.Ik was hier dus zeker niet op voorbereid. Mijn vader leeft nog en misschien komt hij er nog redelijk uit. Het is afwachten, elke dag kan het anders zijn. Maar zou het niet mooi zijn als ze nog een paar jaar samen konden genieten op een fijne plek, waar ze verzorgt worden, waar ze geen zorgen meer hebben, waar ze gewoon samen oud kunnen zijn zonder grote verantwoordelijkheden. Ik hoop het zo, het is ze zo gegund ...
Lifestyle
Jeugdherinneringen
(...) Vol bewondering aanschouwde ik hoe mijn moeder de immens grote boom door de keukendeur naar binnen trok. De boom die ze op het pleintje bij ons in de buurt had gekocht en die vervolgens lopend mee naar huis zeulde.
Read MoreBurn-out, het krimpje in mijn maag
Nu het grootste deel van mijn kostuumafdeling verkocht is, durfde ik vorige week eindelijk het pand te huur te zetten. Eerder was ik er gewoon nog niet aan toe. Hoewel ik de beslissing in mijn hoofd al had gemaakt om te stoppen, had ik toch echt meer tijd nodig om aan het idee te wennen en het los te kunnen laten. Verschillende geïnteresseerden zijn al langs geweest om naar het pand te komen kijken en het voelt goed, ik ben er klaar voor. Nu maar hopen dat het binnenkort ook verhuurd wordt. Het proces van de kostuums en de inboedel verkopen, is een mooie manier om afscheid te nemen van de school. Beetje bij beetje begint het steeds meer op te ruimen en alles krijgt weer een mooie, nieuwe plek, in een andere school, voor een nieuw publiek op een ander toneel. Iemand die van de week wat spullen kwam ophalen, zei tegen me: "Het is gewoon een rouwproces waar je doorheen moet." En dat is het ook.De dagen krijgen steeds meer vorm. Ik begin de dag meestal met oefeningen, ongeveer 20 minuten, op mijn yogamat. Ik probeer boodschappen te doen en ga een paar dagen per week een paar uurtjes naar de school om kostuums en spullen te fotograferen, online te zetten, in te pakken en te verzenden. Het gaat me redelijk af en soms heb ik zelfs nog energie om te koken. Echt vroeg naar bed lukt nog niet, maar ik slaap wel weer sinds jaren … 6 á 7 uur per nacht! Heerlijk :-) Regelmatig krijg ik via mijn blog van anderen mensen die burn-out zijn geraakt, de vraag: hoe ik het doe, hoe ik mezelf motiveer en hoe ik de dagen doorkom.De meest waardevolle verandering die ik doormaak, is denk ik dat ik weer ben gaan luisteren naar mijn lichaam, gaan luisteren naar mijn hart, waardoor het stiller is geworden in mijn hoofd. Er bij stil staan hoe ik me voel na een: activiteit, een ontmoeting, als ik 's morgens wakker word, na een beslissing, of na andere dagelijkse beslommeringen, zorgt ervoor dat ik mijn grenzen beter kan bewaken. Ik geef mijn lichaam voor het eerst sinds jaren voorrang.Mijn haptotherapeut deed vorige week een oefening met me die me veel inzicht gaf. Ze gaf me een klos touw en ik mocht in de behandelkamer met dat touw een eiland vormen, mijn eiland. Mijn eerste reactie was: "Oh lijkt me heerlijk, een eigen eiland." Ze moest lachen, maar zei nog niets. Toen ik mijn eiland had afgebakend ging ik er midden in zitten. "Zo", zei ze, "voelt dat goed?" Ik antwoordde: "Ja, het voelt goed". Toen zei ze: "En nou wil ik even langskomen op jouw eiland". Zonder erbij na te denken of te voelen zei ik: "Ja hoor, kom maar, gezellig". Ze keek me aan en zei dat ik dat wel heel snel had besloten, zonder erover na te denken. Ze vroeg me of ik het zeker wist, omdat ik daarvoor nog had gezegd 'hoe heerlijk het zou zijn om een eigen eiland te hebben ...' Pas toen drong het tot me door ... Voordat ik iets kon zeggen zei ze: "Oke, dan ga ik nu naar jouw eiland". En, daar was ie ... dat krimpje in mijn maag! Paniek! Ik had wel ja gezegd, maar ik wilde het eigenlijk helemaal niet. Maar tegelijkertijd voelde het zo onbeleefd, zo egoïstisch. Ze had het natuurlijk meteen door. En ik was echt verbaasd over mezelf. Jeetje, wat een bizar experiment en wat hield ik mezelf voor de gek. Het raakte me enorm.En nu let ik op dat krimpje in mijn maag. Echt een geweldig hulpmiddel bij beslissingen of andere dingen die ik denk te willen doen, moet doen of ga doen. Het geeft me een seintje als mijn handelen niet in overeenstemming is met wat ik voel. Het grappige is dat ik dat vooraf eigenlijk al weet, maar nu wordt bevestigd door het krimpje in mijn maagstreek. Voorheen deed ik gewoon alles wat mijn hoofd wilde doen, met alle gevolgen van dien. Nee zeggen? Hoezo? Gewoon alles aanpakken! Hoe vaak ik mezelf niet voor mijn hoofd heb geslagen met: 'Je wist het!' 'Stom van je!' Pfffff ... echt te vaak.Dus zo kom ik mijn dagen door, dingen doen waar ik blij van word, luisteren naar mijn lichaam, afgaan op mijn intuïtie en vooral alles wat teveel energie kost vermijden. Op zoek naar de dingen die me energie geven. Veel lezen en werken aan mijn herstel. Een andere versie van mezelf worden, één waar ik langzaam aan begin te wennen ;-)
Time to move on ...
Ik moet toegeven dat de laatste jaren, de jaarwisselingen een beetje aan me voorbij zijn gegaan. Maar dit keer voelde het anders … lichter, luchtiger ... Als een echt nieuw begin. Acht maanden ben ik nu (ziek) thuis en ondanks dat het een stuk beter gaat, merk ik dat het minste geringste me nog steeds van mijn stuk brengt. Toch voelt 2018 wel als een nieuw begin. Een jaar waarin ik nieuwe keuzes kan gaan maken en waarin ik het oude echt achter me laat. Het plan dat ik vorig jaar had, om in mei de 'Camino' te gaan lopen (een voettocht van ruim 800 kilometer, van het zuiden van Frankrijk naar het westen van Spanje) lijkt zich steeds vaker op te dringen. En als ik er aan denk, maakt mijn hart een sprongetje. Ik heb getwijfeld, omdat de fotoacademie in februari met een nieuwe opleiding start en het me goed leek om in de flow te blijven. Maar ergens in mij, blijft de 'Camino' roepen en ben ik van plan om naar dat stemmetje te luisteren. Mijn enige twijfel is of ik het fysiek aankan en of ik mijn ouders, gezien de gezondheid van mijn moeder, zo lang alleen kan laten.Ook al raakt de school steeds meer op de achtergrond, er gaat nog geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik mis de fijne momenten die ik kon hebben tijdens het lesgeven, de mooie ontwikkelingen van leerlingen, het mezelf verliezen tijdens het dansen, de fysieke uitdaging en de ontmoetingen met leerlingen en vrienden binnen de school. Toch heb ik er ook vrede mee, het is meer alsof ik een goede vriend ben kwijtgeraakt, maar dat je ergens weet dat het beter is zo.
"Mijn burn-out kwam misschien wel precies op tijd ...
2018, Time to move on! Het hing al een tijdje in de lucht. Voordat ik ziek werd, ging ik met een vriendin naar een dansvoorstelling en op de terugweg zeiden we tegen elkaar: "Er hangt iets in de lucht ..." Nooit gedacht dat ik niet lang daarna gedwongen werd om van richting te veranderen. Mijn burn-out kwam misschien wel precies op tijd. De signalen die ik nooit serieus heb genomen, waren er in overvloed en pas toen ik gedwongen werd om echt tot stilstand te komen, zag de wereld er ineens heel anders uit. Het is alsof ik weer helder kan denken, zonder ruis. Ineens valt alles op zijn plek ...De onverklaarbare klachten die ik in de loop der jaren ben gaan accepteren, maar waar ik er ook steeds meer van kreeg, lijken langzaam af te nemen. De vochtophopingen in mijn handen en voeten, de tinnitus, de migraineaanvallen, de pijnen, de extreme vermoeidheid ... Klachten waarvoor ik meerdere malen bij verschillende artsen heb gezeten om uiteindelijk de diagnose Fibromyalgie te krijgen. Een chronische ziekte waar ik maar mee moest leren leven en waarvan ik nu vermoed dat ze meer deel uitmaken van mijn burn-out, dan ik had durven hopen. En dat is goed nieuws!Ik lees, schrijf en leer, maak plannen en ga regelmatig over mijn grens :-) Fluit mezelf weer terug of word teruggefloten door mijn omgeving. Maar mijn vlammetje brandt weer, al is het maar een klein vlammetje en al moet ik het goed beschermen tegen de wind ... Hij brandt.2018 Staat voor mij voor: verandering, avontuur, kracht, rust en vertrouwen. Vertrouwen in het leven en dat uiteindelijk alles precies gaat zoals het zou moeten gaan.
2018, Het jaar waarin ik mezelf word
Ik heb mezelf altijd als een extravert persoon beschouwd. Maar ik heb ontdekt dat ik dat eigenlijk helemaal niet ben. Vroeger was ik heel verlegen en vaak onzeker. Misschien zelfs faalangstig. Door de jaren heen heb ik daar wel een modus in kunnen vinden, maar ik denk dat maar weinigen van mij verwachten dat ik vaak verlegen en onzeker ben.Door mijn werk als docent heb ik geleerd een andere kant van mezelf te ontwikkelen. Eentje die stoer en daadkrachtig is, die altijd weet wat ze moet zeggen. Dat is natuurlijk hartstikke fijn, want ik kan je vertellen dat het heel ongemakkelijk is om verlegen te zijn en zeker in gezelschap. Aan de andere kant heb ik dat introverte meisje nogal verwaarloosd en zelfs ontkent. En nu ben ik die verwaarloosde kant aan het herontdekken.Ik ben veranderd in de maanden dat ik thuis ben. Of misschien niet veranderd, maar ik laat het deel van mezelf dat ik altijd wegdrukte, omdat ze te: gevoelig, verlegen, lui, introvert, verdrietig, bang en zacht was, nu veel meer toe. En weet je wat? Ik ben blij haar te leren kennen.De dingen die ik heb gedaan, heb ik altijd op mijn eigen manier gedaan. Eigenwijs noemen ze dat ook wel :-) Nu ik af en toe eens terugkijk, ben ik best trots op sommige dingen en denk ik dat ik af en toe best iets minder kritisch had kunnen zijn, op mezelf maar ook op anderen. Ik wilde altijd beter, goed was niet goed genoeg en dat verwachtte ik dan ook van mijn omgeving. Niet lullen maar doen en zeker niet zeuren. Ik was nooit echt trots op de dingen die ik deed. Gewoon klaar en next, maar dit keer beter. Niet te lang bij stilstaan.Nu sta ik er wel bij stil en ben ik trots dat toen ik met een klein jochie van drie jaar alleen kwam te staan, niet bij de pakken neer ben gaan zitten. Dat ik voor ons heb kunnen zorgen en dat het hem aan niets ontbrak. Ik ben trots dat ik me nooit helemaal onderuit heb laten halen door verschillende mensen die in mijn leven de revue zijn gepasseerd, die het me niet gunde, jaloers waren, of om wat voor reden dan ook me pijn wilde doen. Ik ben trots dat ik nooit afhankelijk ben geweest op financieel gebied dat ik door hard te werken alles zelf heb kunnen doen. Ik ben trots dat ik bijna altijd mijn hart heb gevolgd in de dingen die ik wilde doen en wilde bereiken, ook als iedereen zei dat het onmogelijk was. Ik ben trots op mijn keuze om nu de boel de boel te laten en te onderzoeken waar ik nu sta en wat ik wil. Tijd voor mezelf te nemen en te kijken wat ik nog meer kan, me kwetsbaar op te stellen en een tijdje voor me te laten zorgen. Ik ben er trots op dat ik durf te zeggen dat ik dat best verdiend heb.Een burn-out gun je niemand. Het is onvoorspelbaar, veel huilen, paniek, wanhoop, vermoeidheid en ook heel moeilijk voor de mensen in je omgeving, die van je houden, waardoor je je dan weer schuldig voelt. Ze staan erbij en kijken ernaar. Toch denk ik, of weet ik dat ik er beter uit kom. Ik voel me ondanks alles bevrijd, bevrijd van iets steeds te zijn wat ik niet helemaal ben. Ik ga nu voor de whole package ... Alles erop en eraan! 2018 Wordt het jaar, waarin ik helemaal mezelf word.
Fotoacademie eindopdracht: In my Jeans
12 December was het zo ver. De laatste lesdag. Een digitale toets en de presentatie van onze eindopdrachten. Superspannend natuurlijk! We zijn de vooropleiding begonnen met zes studenten en uiteindelijk zijn we met zijn drieën overgebleven. Alledrie hadden we onze theorietoets van de week ervoor goed gemaakt. En nu dan de laatste hobbel. Alles gehaald :-) en de docent vond mijn serie erg goed en orgineel. Ik ben superblij dat ik het gehaald heb. Mijn startbewijs voor de fotoacademie. Of ik doorga weet ik nog niet zeker, maar de mogelijkheid is er nu in ieder geval. Graag deel ik mijn serie ook met jullie. 
IN MY JEANSEindopdracht basisopleiding Fotoacademie Amsterdamvan Monique Belier12-12-2017
Empathie en Tolerantie zijn niet meer zo vanzelfsprekend in onze huidige maatschappij. Omdat ik hier iets mee wilde doen, bedacht ik “In My Jeans”De uitdrukking “In andermans schoenen gaan staan” betekent: het lot van iemand anders ondergaan. Om dit wat minder zwaar en wat meer van nu te maken, heb ik vrienden en familie gevraagd om mijn jeans aan te passen in plaats van mijn schoenen.Doordat het model werd afgeleid van de camera, door het aantrekken van mijn broek, kon ik fotograferen zonder het model aanwijzingen te geven. Hierdoor zijn mooie spontane beelden ontstaan.De foto’s zijn gemaakt met natuurlijk licht, in mijn huiskamer met een Canon 80d en een 50mm lens. #inmyjeans[gallery ids="3560,3559,3557,3565,3558,3564,3562,3563,3561" size="medium"] Wil je weten hoe het begon? Lees dan mijn andere berichten over de fotoacademie.
Stedentrip, Praag met een burn-out
Donderdag 23 november vertrokken we in alle vroegte naar Praag. Eerst met de auto naar het station in Grootebroek en dan met de trein naar Schiphol. Aangekomen bij het station bleken de treinen tot Hoorn niet te rijden. Oei ... wat nu?! Het idee om met de auto naar Schiphol te rijden beangstigde me zo dat ik liever helemaal niet meer zou gaan. Met de auto naar Hoorn? Ik kon na wat gegoogel geen plek vinden waar we onze auto een paar dagen konden parkeren. Een taxi dan maar en gelukkig was er een taxi die ons op dat tijdstip naar Hoorn wilde rijden.Verder liep alles gelukkig voorspoedig. We vlogen voor het eerst met easyJet, maar behalve dat onze handbagage toch ingescheckt moest worden, omdat er onvoldoende ruimte was in de bagagerekken, was het een fijne vlucht.Het Jungmann hotel ligt in hart van Praag, tussen de adembenemende gebouwen en om de hoek van het Oude Stadsplein.
Na onze spullen te hebben gedropt, gingen we er meteen op uit. Het was immers nog vroeg, dus geen tijd te verspillen.Het Oude Stadsplein was onze eerste missie. Ik keek mijn ogen uit! Het plein krioelde van de toeristen, maar er was zoveel te zien dat het me niet zoveel uitmaakte. Overal kerststalletjes en gezelligheid. De astronomische klok en de omringde oude huizen maakte dat het leek of we in een tijdmachine waren gestapt.[gallery ids="3422,3423" type="rectangular"]Ten noorden van het Oude Stadsplein ligt Josefov, de Joodse wijk van Praag. Naast één van de oudste synagogen in Europa, ligt de Joodse begraafplaats waar vooraanstaande leden van de vroegere Joodse gemeenschap in Praag werden begraven.Schots en scheef staan de grafstenen, verweerd en onder het mos, broederlijk naast elkaar. Het is bijna niet voor te stellen dat onder de 12.000 grafstenen meer dan 200.000 Joodse mensen liggen. De oudste steen dateert van het jaar 1439. Eeuwenlang mochten de Joden niet buiten de wijk waar ze woonden, worden begraven en werd de relatief kleine begraafplaats steeds opgehoogd. Rond 1787 kregen de Joden toestemming om zich ook buiten de wijk te laten begraven. Terwijl ik rondliep op de begraafplaats, zag ik dat op verschillende grafstenen briefjes en steentjes lagen. Het blijkt een oude gewoonte van de Joodse gemeenschap te zijn, om via briefjes en steentjes contact te leggen met de doden.[gallery ids="3426,3424,3425" type="columns"]Door alle indrukken van deze dag, voelde ik me moe en was ik niet meer in staat om nog erg gezellig ergens in de stad te gaan eten. Het werd een klein restaurantje naast het hotel. Na alleen een hoofdgerecht wilde ik rusten en mijn hoofd leegmaken. Normaal gesproken, keek ik als we een stad bezochten, dezelfde avond nog wat we de volgende dag allemaal zouden gaan doen, maar nu was ik zo moe dat ik blij was dat ik in bed lag.
Vrijdag 24 november
Na een wat onrustige nacht zaten we op tijd aan het ontbijt in de kelder van het hotel. Al snel kwamen de muren van de ruimte en de voor mij te harde muziek op me af en hield ik het voor gezien. Ik wilde naar buiten en gelukkig was het prachtig weer, de zon scheen en er stond bijna geen wind. We liepen via kleine pittoreske straatjes, naar de Sint-Nicolaas kerk op het Kleine Zijdeplein. Een prachtige barokke kerk met vele fresco's en beelden. Daarna liepen we verder over één van de vele bruggen naar de Wijk Mála Strana. Vanaf deze brug konden we de beroemde Karlsbrug goed zien. Het uitzicht was echt fenomenaal en door het prachtige licht leek het net een plaatje uit een sprookjesboek.
Onze missie van die dag was de John Lennon Wall! Na even zoeken vonden we deze beroemde muur. Hij was kleiner dan ik dacht en uiteraard, wederom veel toeristen. Toch vond ik het een bijzonder gezicht zo midden in de stad, een kleurrijke muur waar iedereen met lachende gezichten selfies en foto's stond te maken. Ook het wijkje rondom de muur gaf een bepaalde energie waar ik heel blij van werd.[gallery ids="3494,3495,3496" type="rectangular"]Na de muur van top tot teen te hebben bewonderd en vele foto's later, zijn we in één van de omliggende restaurantjes gaan lunchen. We konden heerlijk buiten zitten in de zon op schaapswollen vachtjes en fijne stoelen.Ik had in Nederland iets gelezen over de Praagse Burcht of het Kasteel van Praag. Het is het grootste omsloten burchtgebied ter wereld en werd in de 9e eeuw gebouwd. Het overtrof al mijn verwachtingen. Wat ik niet wist is dat de president van Tsjechië hier huist en daarom was het ook niet heel vreemd dat iedereen die naar binnen wilde werd gescand en gefouilleerd door militairen en politie.De burcht heeft verschillende binnenplaatsen, maar als je de eerste binnenplaats oploopt en oog in oog staat met de Sint-Vituskathedraal dan word je even stil. Wat een adembenemend, mooie kathedraal is dat! De schoonheid ontroerde me en met kippenvel liep ik stilletjes om haar heen. Er is maar liefst zeshonderd jaar aan deze kerk gewerkt, maar het is niet te bevatten dat deze kerk echt door mensenhanden is gebouwd. De rest van de burcht was ook prachtig, mooie pleintjes en vergezichten vanaf de heuvel. Toch viel alles van deze dag in het niet, na mijn ontmoeting met de Sint-Vituskatherdraal. Ik heb geprobeerd wat foto's te maken, maar eigenlijk geven de foto's bij lange na de schoonheid van deze kathedraal niet weer.[gallery ids="3498,3500" type="rectangular"]'s Avonds voor we gingen eten, liepen we nog even over het Wenceslasplein. Ik wilde even een warme trui halen bij New Yorker. Ik had de dag ervoor al gezien dat ze alleen een roltrap hadden en sinds mijn burn-out durf ik dus de roltrap niet meer af ... (wel op, maar niet af) pfffff. Maar, ik wilde het toch proberen. Ik had gezien dat er een soort personeelstrap langs de zijkant van het gebouw liep, dus als ik echt niet meer naar beneden zou durven, dan was dat misschien nog een optie. Eenmaal boven liep ik een paar keer langs de roltrop en voelde de adrenaline door me lijf gieren. Ik kocht de trui en bleef toen nog een tijdje dralen. Merik was nog een verdieping hoger en ik wilde eigenlijk zo snel mogelijk weer naar beneden. Ik wachtte een rustig moment af en met een kloppend hart en gierende zenuwen stapte ik op de roltrap. Eenmaal beneden was ik heel erg opgelucht. Door de adrenaline voelde ik me niet zo goed en toen Merik uiteindelijk ook naar beneden kwam, we naar buiten liepen en hij vroeg waar ik wilde eten, barste ik in huilen uit. Midden op straat! Zo genant.De laatste dag van onze trip zijn we naar de Karlsbrug gelopen. Hier waren veruit de meeste toeristen te vinden, maar weer was het meer dan de moeite waard. De brug is een halve kilometer lang en uitsluitend voor voetgangers. De brug staat vol met beelden, straatmuzikanten en kunstenaars. Je komt echt ogen tekort. Aan het begin van de brug staat een hek waar liefdeskoppels een hangslot aan vastketenen en vervolgens de sleutel in de rivier gooien voor eeuwige liefde. 
We hebben lang niet alles gezien, er is echt teveel om allemaal in een paar dagen in je op te nemen. Want naast alle bezienswaardigheden, wemelt het er ook van de galeries en musea. Er zit dus maar een ding op ... ik kom nog een keertje terug.Meer Praag foto's vind je hier
Beoordeling van mijn eerste fotoserie #fotoacademieamsterdam
Sinds september studeer ik aan de Fotoacademie in Amsterdam en een paar weken geleden werd mijn eerste serie foto's beoordeeld. Wat was dat spannend ...!Daar stond ik dan, met een kloppend hart, voor mijn tafel met daarop uitgestald mijn eerste serie foto's. De opdracht was, om een serie te maken van je leefomgeving. Poeh … dat klinkt makkelijker dan het is. Bij het krijgen van de opdracht ging mijn hoofd meteen op volle toeren. Voor mij een goed moment om te oefenen met loslaten.Ik heb verschillende dingen uitgeprobeerd, maar ik ben natuurlijk niet snel tevreden. Het moest niet een voor de hand liggende fotoserie worden. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik wilde in de foto een stukje van mezelf laten zien. In elke foto moest een verhaal zitten, of in ieder geval iets wat vragen op zou roepen en daarbij, moest het ook nog eens een serie zijn natuurlijk. Omdat muziek voor mij belangrijk is, wilde ik dat ook op een of andere manier integreren. Uiteindelijk zijn dat titelsongs van Prince geworden. Ook humor vind ik belangrijk.Ik was best tevreden met het eindresultaat, alleen de laatste foto vond ik niet zo bij het geheel passen, maar omdat er van te voren was gezegd dat in 9 van de 10 gevallen alles wordt afgekeurd, heb ik het maar even zo gelaten, wat voor mijn doen nogal bijzonder is :-)Natuurlijk werden mijn foto's als eerste beoordeeld. Het was eerst heel stil en er werd grondig gekeken. Pffff … de spanning was goed voelbaar. Hahaha! Ineens zie ik vanuit mijn ooghoeken een heel stel onzekere pubers rond de tafels staan. Maar … de docent vond mijn serie goed! Het eerste beeld zelfs erg goed. Ook hij vond de laatste foto er het minst bij passen en raadde me aan om die over te schieten. Natuurlijk doe ik die over! Yes!Poeh. Opluchting en blij! Ben nu inmiddels bezig met opdracht 2. en 3. De laatste lesdag is het de bedoeling dat we alles inleveren, ook de verbeterde versies met als hoogtepunt een presentatie van de eindopdracht. Spannend!Hieronder mijn serie: Leefomgeving 
Follow my blog with Bloglovin