2021, Bovenkarpsel, The Netherlands
‘A room with a view’ gaat over de bewoners van een migrantenhotel dat aan de rand van het dorp Bovenkarspel in Noord-Holland staat. Niemand kent het als ik erover vertel en eerlijk gezegd kende ik het ook niet. Bij toeval kwam ik erachter. Ik kreeg toestemming van de eigenaar van het bollenbedrijf waar de meeste bewoners werken, om foto’s te maken op het terrein. Om de bewoners te fotograferen, moest ik langs de kamerdeuren en met handen en voeten uitleggen wat ik kwam doen.
Ik merk dat er een groot stigma kleeft aan arbeidsmigranten. Ze worden gezien als een groep norse, Poolse jonge mannen die stelen en drinken. Ik trof iets totaal anders aan.
(Essay Below)
(In Dutch)
‘A Room With A View’
Niemand kent het, het arbeidsmigrantenhotel dat al sinds een paar jaar in ons dorp staat. Het ligt een beetje verscholen tussen de grote loodsen van het bollenbedrijf, met uitzicht op de bollenkisten. Door het grote hek, al zijn deze overdag open, loop je niet zomaar het terrein op. De eigenaar van het grote bloembollenbedrijf geeft me toestemming om te fotograferen en als ik de eerste keer kom, zonder camera, leidt ze me rond en laat ze me kennis maken met enkele bewoners van het hotel. De meesten spreken geen of gebrekkig Engels, maar gelukkig zijn er ook uitzonderingen. En met Google en Handen en Voeten kom je een heel eind.
Ik besluit de tijd te nemen en een of twee keer per week in de avond naar het hotel te gaan, om de mensen te leren kennen en ze uit te leggen wat ik kom doen. Ik merk dat er een stigma kleeft aan arbeidsmigranten. Ze worden gezien als groep stugge, Poolse, jonge mannen die stelen en drinken. Maar nieuwsgierig als ik ben, besluit ik om te gaan onderzoeken of dat terecht is.
De eerste avond word ik meteen getroffen door de gastvrijheid, maar ook door de schrijnende verhalen. Een ding is zeker, niemand zit daar voor zijn lol, of om een beetje bij te verdienen. Ik spreek mensen uit verschillende landen. Uit Polen, maar ook uit Bulgarije en Turkije, mensen die in Hongarije zijn geboren, maar wonen in een gebied langs de grens dat sinds 1990 bij Oekraïne hoort.
Als ik een rondje door de tuin loop ontmoet ik Paulina en Weronika uit Polen ze zijn achttien en negentien en hebben net hun middelbare school afgerond. Om te kunnen studeren komen ze een aantal maanden in Nederland werken. Anders is het bijna onmogelijk om hun studie te betalen. Pauline wil graag Stewardess worden om iets van de Wereld te kunnen zien en Weronika wil graag management studeren.
Dezelfde avond klop ik aan de deur van Kriztoff. Ik word meteen binnengelaten en voorzien van iets te drinken en Pizza. ’You have to eat’, zegt hij.
Het is inmiddels zeven uur en ze waren zelf pas zes uur klaar vandaag. Het zijn lange dagen en de vermoeidheid is van zijn gezicht af te lezen. Kriztoff komt ook uit Polen en werkt al zeven jaar in Nederland. Hij heeft niet veel meer in Polen zegt hij, hij is al te lang weg. Hij hoopt ooit iets op te bouwen in Nederland. Een gezin en een eigen huis is waar hij van droomt. Vroeger wilde hij Brandweerman worden net als zijn vader. Als ik naar huis ga, krijg ik een tas met fruit en een fles wijn in mijn handen gedrukt. Veel te veel vind ik, maar ik mag het niet weigeren.
Een paar dagen later ontmoet ik Krisztina en Marianna. Ze zijn van oorsprong Hongaars, maar wonen in Berehove, een stad in Oekraïne op enkele kilometers afstand van Hongarije. Waarvan de meerderheid van de bevolking van etnisch Hongaarse afkomst is. Krisztina is alleenstaande moeder en omdat er in Oekraïne weinig tot geen voorzieningen zijn, is ze genoodzaakt hier te werken om te zorgen voor een betere toekomst voor haar zoontje van zes. Ze heeft hem twee jaar niet gezien en hij woont tijdelijk bij haar ex-schoonouders.
En zo ga ik van deur tot deur. Ontmoet ik mensen in de gang en buiten in de tuin. Allemaal bereidt me te woord te staan. Soms stop ik mijn camera weg en kletsen we gewoon wat over ditjes-en-datjes. Het hotel waarvan ik dacht dat ik voornamelijk verharde, jonge, Poolse mannen zou aantreffen blijkt een tijdelijke woonplek voor allerlei verschillende mensen die hier heel hard werken en zeker niet voor de lol hier zijn. Het is een mengeling van individuen, uit verschillende landen, om verschillende redenen. Maar bovenal zijn het mensen zoals jij en ik. Mensen met familie die op hun wacht, dromen, ambities en een verhaal.
Monique Belier, juni 2021