Misschien herken je het wel, je bent moe, maar je moet toch nog even dit en toch nog even dat. Je vergeet jezelf een paar dagen, een week, een maand omdat je geen tijd hebt of omdat iemand anders je nodig heeft en dat geeft dan weer een goed gevoel. Dus je ploft 's avonds weer uitgeput op de bank, zapt nog wat langs onnozele programma's en uiteindelijk ga je weer te laat naar bed en als je al in slaap valt, val je in een onrustige slaap. De volgende dag word je moe wakker, maar gaat het na een hete douche en een kop koffie alweer een stuk beter. Tenminste dat denk je...En dan ineens heb je het benauwd, huil je om niks en voel je je steeds vaker moe en ontevreden. Dit los je op met een paar dagen vroeger naar bed, stoppen met volgen en lezen van informatie waardoor je van slag raakt, zoals het nieuws, en eet je wat extra chocolade. Je zegt tegen jezelf dat je je niet zo moet aanstellen en je wijdt je explosieve, instabiele gedrag aan de maandelijkse ongemakken.Toch weet je ergens in je achterhoofd dat het niet altijd zo is geweest en dat er tijden waren dat je uitgerust en blij opstond. Dat je zin had om dingen te doen en nieuwe dingen te ondernemen. Dat afspreken met vrienden en kennissen ontspanning voor je was en een keertje laat naar bed niet zoveel uitmaakte.
Die "je", ben ik op dit moment. Het jezelf continue afvragen waarom je je niet goed voelt en waarom je zo emotioneel bent kost trouwens ook bakken met energie. Ik ben klaar met doen alsof en mezelf groot te houden. Ik ben burn-out, burned up, burned down!Van zeer angstig in de auto tot een paniekaanval uit het niets. Alles erop en eraan. Nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik ben een pro in het bagatelliseren van mijn gevoelens, maar het heeft me nergens gebracht. Afgelopen week heb ik besloten om mijn eigen bedrijf, een dansschool, die ik al 16 jaar run voor drie maanden te sluiten. Na een test bij de arts vorige week, waar ik overigens al huilend binnen kwam, bleek ik toch echt een burn-out en een lichte depressie te hebben. Ik werd met m'n neus op de feiten gedrukt. Geen ontkomen meer aan. Als ik nu niets doe, dan kunnen ze me over een week echt wegdragen. Stoppen dus!
Geen gemakkelijke opgave voor iemand met een burn-out. Leerlingen mailen, mailadressen uitzoeken, docenten inlichten, iets plaatsen op de website en op social media. Vervolgens lig je met de zenuwen in je maag op de bank te wachten op de reacties. Je hoopt dat het meevalt en dat mensen begrip tonen. Het allerlaatste wat je wilt, is email van boze ouders en leerlingen. Tot nu toe valt het mee en ben ik er steeds meer van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen.
Wordt vervolgd.