De overgang van 2018 naar 2019 viel me op een of andere manier zwaar. Ik was erg emotioneel om 24:00 zullen we maar zeggen. Waarom? Ik weet het niet precies, maar het voelde alsof ik mijn vader, maar ook de hele mikmak achterliet in het oude jaar. Een soort van afterdip. En nu is het alweer 8 januari en alles is weer back to normal. Merik is weer aan het werk, Joëll is terug naar Rotterdam, de koelkast puilt niet meer uit en de kerstversiering ligt weer op zolder.
Ook de paniekaanvallen staan gelukkig weer even op pauze, laten we hopen dat het zo blijft voorlopig. Ben begonnen met het printen van mijn fotoseries en opdrachten voor mijn tussenbeoordeling van de Fotoacademie. Vier februari is het zover ... mijn eerste officiële beoordeling. Je werk wordt dan gekeurd door een speciale commissie. Superspannend natuurlijk. Gelukkig heb ik bijna alles af en heb ik ruim de tijd om het mooi te printen en na te denken over de presentatie.
Merik en ik doen mee aan de 30 dagen geen alcohol challenge. We drinken helemaal niet veel hoor, maar toch wel bijna dagelijks één á twee glazen. Omdat het zo'n gewoonte is geworden, wil ik kijken hoe het zonder is. Hoe me dat afgaat en of ik er voordelen van heb als ik niet drink. Tot nu toe gaat het goed. Al moet ik toegeven dat ik een glaasje Chardonnay toch wel heel lekker vind bij het eten. Nu houden we het maar gewoon bij water.
Elk jaar bedenk ik toch ook weer wat goede voornemens, of eigenlijk zijn het bij mij vaak meer doelen, dan echt goede voornemens. Mijn eerste doel is dat ik een begin wil maken aan een boek. Dat wil ik al heel lang, maar neemt nogal wat tijd in beslag. Nu het met de korte verhalen lukt om gedisciplineerd te schrijven, ga ik het ook met een boek proberen, al stel ik mezelf nog geen deadline. Ook wil ik iets aan mijn angststoornis doen. Deze heb ik ontwikkeld tijdens mijn burn-out en ik wil met kleine stapjes kijken of ik dat weer een beetje kan normaliseren. Dan heb ik nog als doel om dit jaar een mooie reis te maken. Het liefst een treinreis door Sri Lanka, dus daar wordt voor gespaard, maar een weekend naar een bijzondere plek is ook al fijn. Je moet wat te dromen hebben toch?
Ik ben al eind gekomen van mei 2017 tot nu. Een ander mens zou je kunnen zeggen. Iemand die niet meer ten kostte van alles doorgaat. Iemand die de rust heeft om een boek te lezen ook als ze geen vakantie heeft. Iemand die zich niet meer altijd maar groot houdt. Iemand die zich niet meer schaamt voor dingen die niet zo goed gaan, maar ook blij is als dingen wel goed gaan, in plaats van de lat nog hoger te leggen. Iemand die beter voor zichzelf is gaan zorgen en zachter is geworden. Iemand die om hulp durft te vragen en langzaam maar zeker steeds beter weet wat ze wil en wat ze vooral niet meer wil. En ik ben dankbaar, dankbaar voor wat er was, voor wat er is en voor wat er nog gaat komen.