Burn out, searching for the hows and whys

Als je 's nachts in je bed choreografieen ligt te maken voor je lessen van de volgende dag, omdat je overdag geen tijd hebt gehad, dan gaat er iets niet goed. Dat besef ik nu. 's Nachts moet je slapen. Ik vond slapen altijd zonde van mijn tijd en deed er dus alles aan om mijn welverdiende nachtrust te saboteren. En als ik toch wakker lig, dan kan ik mezelf net zo goed nuttig maken, dat spaart weer een hoop tijd uit voor overdag.En dan die lat die altijd hoog ligt, héél hoog. Het is nooit goed genoeg. Dit zorgt dan weer voor veel druk bij het maken van nieuwe stukken en voorstellingen.

Er zijn periodes dat mijn hoofd 24 uur per dag bezig is en dat ik echt gek word van mezelf. Naast mijn werk en daar uizonderlijk goed in willen zijn, wil ik ook dat thuis alles goed loopt, wil ik ook elke avond gezond en vers eten en bedenk ik daarnaast ook nieuwe projecten en bezigheden, omdat ik anders niet al mijn creativiteit kwijt kan. Als ik het zo opschrijf, klinkt het een beetje dwangmatig allemaal en misschien is het dat ook wel.

Toch heb ik dit van huis uit niet meegekregen. We waren een vrij gewoon gezin, moeder was thuis voor de kinderen en vader ging elke dag met de trein naar zijn werk. Studeren was niet echt vanzelfsprekend. Zo kwam het dat ik al op jonge leeftijd ging werken. Wel voelde ik altijd de drang om mezelf te bewijzen. In alle baantjes die ik vroeger heb gehad, werkte ik mezelf omhoog tot een betere functie en meestal wilde ik na 3 á 4 jaar iets anders doen, omdat de uitdaging er dan af was. Ik was de perfecte werkneemster, deed altijd meer dan er van me werd verwacht en ik probeerde werkzaamheden altijd zo efficiënt mogelijk uit te voeren. Dans was daarnaast altijd een rode draad door mijn leven. Ik wilde toen ik 8 jaar was ballerina worden, maar mijn ouders wisten niet zo goed wat ze daar mee aanmoesten, dus bleef ik gewoon balletlessen volgen op de locale balletschool.

Toen ik ouder werd, ben ik me steeds meer gaan verdiepen in dans en werd ik gevraagd om in te vallen voor een dansdocent die met zwangerschapsverlof ging. Zo kwam van het een het ander. Natuurlijk achtervolgde mij altijd het feit dat ik niet gediplomeerd was, maar ik heb mezelf, zoals ik dat met alles deed, het vak tot in de puntjes eigen gemaakt en met succes. Toch is er altijd iets blijven knagen... Het mezelf moeten bewijzen zit diep geworteld. Dat geldt overigens niet alleen voor mijn beroep, maar eigenlijk voor alles wat ik doe. Als iets mislukt of als ik iets niet volhoud, dan voel ik me echt een loser... Daar loop ik natuurlijk niet mee te koop, want daar ben ik dan weer te trots voor :-)

Toch denk ik dat er velen zijn zoals ik. Als juf in een balletschool word je al snel een soort van vertrouwenspersoon, maatschappelijk werker, of hoe je het ook noemen wilt. Elke week hoor je nieuwe verhalen van leerlingen, ouders of docenten die op bepaalde momenten struggelen met het leven. De adviezen die ik dan geef, hadden kunnen voorkomen dat ik een burn-out zou krijgen. Hoe ironisch kan het leven zijn?Wat ik ook om me heen zie en merk, is dat veel mensen op zoek zijn naar een stukje erkenning. Erkenning om wie je bent of wat je doet, draagt bij aan hoe je jezelf ziet. Ik dacht altijd dat ik erkenning van buitenaf niet nodig had, maar niets is minder waar. Ook ik heb erkenning nodig. Niet zozeer voor wie ik ben, maar wel voor wat ik doe en als je op een bepaald moment het gevoel krijgt, dat wat je doet wordt gezien als vanzelfsprekend, dan ga je nog harder werken en de lat nog hoger leggen. Misschien is dat wel de basis van een burn-out?

Burn-out, part III. When the going gets tough!

Nu ik thuis ben, heb ik zeeën van tijd. Zoveel tijd dat ik ineens tijd heb om na te denken, omdat ik het gewoonweg fysiek niet kan opbrengen om al die tijd op te vullen. Het is natuurlijk de bedoeling dat ik rust en ook rustig word in mijn hoofd, maar dat is nog niet zo gemakkelijk. Ik geef zelf naast alle dansvormen ook al een tijdje yoga- en pilateslessen en nu ik thuis ben, krijg ik het niet eens voor elkaar om vijf minuten achter elkaar te mediteren! Wel ben ik zeer productief in mijn hoofd. Als het aan mijn hoofd lag, dan had ik de vloer in de huiskamer geschilderd, de trapleuningen vastgezet, de muren opnieuw gestuukt, de slaapkamers geschilderd, een loungeset voor in de tuin gemaakt en de badkamer opnieuw betegeld.Ik doe het natuurlijk niet, maar betrap mezelf er steeds op dat ik in mijn hoofd continue nieuwe klussen en projecten aan het bedenken ben. Hoe kom ik nou in die "zen-modus"? Soms lukt het om een beetje te lezen, te zappen of om een klein klusje te doen. "Je moet gewoon een beetje lummelen", zei de POH van GGZ. Dus dat probeer ik dan, lummelen..., maar dan zie ik ineens weer alle klussen die nog niet geklaard zijn en dan gaat mijn hoofd er meteen weer aan de slag.

"Hoe kom ik nou in die "zen-modus"?

IMG_5546

IMG_5545

Er zijn slechte dagen en minder goede dagen, maar langzaam wen ik aan het niets moeten doen. Of beter gezegd, zo min mogelijk moeten doen. Nou nog de rust in mijn hoofd. Ik vond van de week een oud dagboekje uit 2006. Ik had op pagina drie het volgende geschreven: "Ik denk dat ik overspannen ben. Ik slaap niet meer, voel me chronisch moe en heb nergens zin meer in..."Ik was vergeten dat ik me toen zo voelde. So here we are, 11 jaar later, niets veranderd! Its about time! Dus lummelen, chocola eten, tijdschriften lezen, tuinieren of gewoon een beetje bankhangen... Misschien ga ik er toch nog aan wennen :-)

Burn-out, burned up, burned down

Misschien herken je het wel, je bent moe, maar je moet toch nog even dit en toch nog even dat. Je vergeet jezelf een paar dagen, een week, een maand omdat je geen tijd hebt of omdat iemand anders je nodig heeft en dat geeft dan weer een goed gevoel. Dus je ploft 's avonds weer uitgeput op de bank, zapt nog wat langs onnozele programma's en uiteindelijk ga je weer te laat naar bed en als je al in slaap valt, val je in een onrustige slaap.  De volgende dag word je moe wakker, maar gaat het na een hete douche en een kop koffie alweer een stuk beter. Tenminste dat denk je...En dan ineens heb je het benauwd, huil je om niks en voel je je steeds vaker moe en ontevreden. Dit los je op met een paar dagen vroeger naar bed, stoppen met volgen en lezen van informatie waardoor je van slag raakt, zoals het nieuws, en eet je wat extra chocolade. Je zegt tegen jezelf dat je je niet zo moet aanstellen en je wijdt je explosieve, instabiele gedrag aan de maandelijkse ongemakken.Toch weet je ergens in je achterhoofd dat het niet altijd zo is geweest en dat er tijden waren dat je uitgerust en blij opstond. Dat je zin had om dingen te doen en nieuwe dingen te ondernemen. Dat afspreken met vrienden en kennissen ontspanning voor je was en een keertje laat naar bed niet zoveel uitmaakte.

Die "je", ben ik op dit moment. Het jezelf continue afvragen waarom je je niet goed voelt en waarom je zo emotioneel bent kost trouwens ook bakken met energie. Ik ben klaar met doen alsof en mezelf groot te houden. Ik ben burn-out, burned up, burned down!Van zeer angstig in de auto tot een paniekaanval uit het niets. Alles erop en eraan. Nooit gedacht dat het mij zou overkomen. Ik ben een pro in het bagatelliseren van mijn gevoelens, maar het heeft me nergens gebracht. Afgelopen week heb ik besloten om mijn eigen bedrijf, een dansschool, die ik al 16 jaar run voor drie maanden te sluiten. Na een test bij de arts vorige week, waar ik overigens al huilend binnen kwam, bleek ik toch echt een burn-out en een lichte depressie te hebben. Ik werd met m'n neus op de feiten gedrukt. Geen ontkomen meer aan. Als ik nu niets doe, dan kunnen ze me over een week echt wegdragen. Stoppen dus!

Geen gemakkelijke opgave voor iemand met een burn-out. Leerlingen mailen, mailadressen uitzoeken, docenten inlichten, iets plaatsen op de website en op social media. Vervolgens lig je met de zenuwen in je maag op de bank te wachten op de reacties. Je hoopt dat het meevalt en dat mensen begrip tonen. Het allerlaatste wat je wilt, is email van boze ouders en leerlingen. Tot nu toe valt het mee en ben ik er steeds meer van overtuigd dat ik de juiste beslissing heb genomen.

Wordt vervolgd.