Mijn laatste blogpost dateert van 28 augustus. Door allerlei ontwikkelingen heb ik gewoonweg niet eerder de rust kunnen vinden om dingen op te schrijven.
Read MoreFotoacademie
Fotoacademie eindopdracht: In my Jeans
12 December was het zo ver. De laatste lesdag. Een digitale toets en de presentatie van onze eindopdrachten. Superspannend natuurlijk! We zijn de vooropleiding begonnen met zes studenten en uiteindelijk zijn we met zijn drieën overgebleven. Alledrie hadden we onze theorietoets van de week ervoor goed gemaakt. En nu dan de laatste hobbel. Alles gehaald :-) en de docent vond mijn serie erg goed en orgineel. Ik ben superblij dat ik het gehaald heb. Mijn startbewijs voor de fotoacademie. Of ik doorga weet ik nog niet zeker, maar de mogelijkheid is er nu in ieder geval. Graag deel ik mijn serie ook met jullie. 
IN MY JEANSEindopdracht basisopleiding Fotoacademie Amsterdamvan Monique Belier12-12-2017
Empathie en Tolerantie zijn niet meer zo vanzelfsprekend in onze huidige maatschappij. Omdat ik hier iets mee wilde doen, bedacht ik “In My Jeans”De uitdrukking “In andermans schoenen gaan staan” betekent: het lot van iemand anders ondergaan. Om dit wat minder zwaar en wat meer van nu te maken, heb ik vrienden en familie gevraagd om mijn jeans aan te passen in plaats van mijn schoenen.Doordat het model werd afgeleid van de camera, door het aantrekken van mijn broek, kon ik fotograferen zonder het model aanwijzingen te geven. Hierdoor zijn mooie spontane beelden ontstaan.De foto’s zijn gemaakt met natuurlijk licht, in mijn huiskamer met een Canon 80d en een 50mm lens. #inmyjeans[gallery ids="3560,3559,3557,3565,3558,3564,3562,3563,3561" size="medium"] Wil je weten hoe het begon? Lees dan mijn andere berichten over de fotoacademie.
Beoordeling van mijn eerste fotoserie #fotoacademieamsterdam
Sinds september studeer ik aan de Fotoacademie in Amsterdam en een paar weken geleden werd mijn eerste serie foto's beoordeeld. Wat was dat spannend ...!Daar stond ik dan, met een kloppend hart, voor mijn tafel met daarop uitgestald mijn eerste serie foto's. De opdracht was, om een serie te maken van je leefomgeving. Poeh … dat klinkt makkelijker dan het is. Bij het krijgen van de opdracht ging mijn hoofd meteen op volle toeren. Voor mij een goed moment om te oefenen met loslaten.Ik heb verschillende dingen uitgeprobeerd, maar ik ben natuurlijk niet snel tevreden. Het moest niet een voor de hand liggende fotoserie worden. Moeilijk, moeilijk, moeilijk. Ik wilde in de foto een stukje van mezelf laten zien. In elke foto moest een verhaal zitten, of in ieder geval iets wat vragen op zou roepen en daarbij, moest het ook nog eens een serie zijn natuurlijk. Omdat muziek voor mij belangrijk is, wilde ik dat ook op een of andere manier integreren. Uiteindelijk zijn dat titelsongs van Prince geworden. Ook humor vind ik belangrijk.Ik was best tevreden met het eindresultaat, alleen de laatste foto vond ik niet zo bij het geheel passen, maar omdat er van te voren was gezegd dat in 9 van de 10 gevallen alles wordt afgekeurd, heb ik het maar even zo gelaten, wat voor mijn doen nogal bijzonder is :-)Natuurlijk werden mijn foto's als eerste beoordeeld. Het was eerst heel stil en er werd grondig gekeken. Pffff … de spanning was goed voelbaar. Hahaha! Ineens zie ik vanuit mijn ooghoeken een heel stel onzekere pubers rond de tafels staan. Maar … de docent vond mijn serie goed! Het eerste beeld zelfs erg goed. Ook hij vond de laatste foto er het minst bij passen en raadde me aan om die over te schieten. Natuurlijk doe ik die over! Yes!Poeh. Opluchting en blij! Ben nu inmiddels bezig met opdracht 2. en 3. De laatste lesdag is het de bedoeling dat we alles inleveren, ook de verbeterde versies met als hoogtepunt een presentatie van de eindopdracht. Spannend!Hieronder mijn serie: Leefomgeving 
Follow my blog with Bloglovin
Toch een klein beetje opdrachten stress ...
Ik zag een zwaaiende vrouw aan de overkant van het perron. Ze zwaaide heel langzaam ... Ze stond in een hoekje, met haar gezicht richting de trein waar ik in zat. Toen ik nog eens goed keek, zag ik dat ze niet aan het zwaaien was, maar dat ze een vorm van yoga of meditatie aan het beoefenen was. Het was een bijzonder gezicht. Vol bewondering bleef ik naar haar kijken, totdat de trein weer doorreed. Ik weet niet of ik het nou mooi of toch een beetje raar moest vinden. Mooi of raar, ik had er graag foto's van gemaakt, maar helaas had ik daar geen lef genoeg voor.Ik kwam vroeg aan op de fotoacademie, dus dronk ik nog een kop koffie met een klasgenootje, terwijl langzaam iedereen binnen kwam druppelen. Het gesprek ging natuurlijk over de opdracht; Hoe ging dat bij iedereen? Niemand liet echt veel los over zijn of haar gekozen thema, maar iedereen beaamde dat het een stuk moeilijker was dan gedacht.Onze docent bleek ziek en we kregen een vervanger. Tot overmaat van ramp deed de beamer het niet en aangezien deze docent niet zoals Mike gewoon met een krijtje op het bord krabbelt, dreigde zijn presentatie in het water te vallen. Uiteindelijk hebben we met zes man voor een iniminie laptopje gezeten en probeerde hij de boel toch nog zo goed mogelijk over te brengen. Dat was niet makkelijk, mede omdat in het klaslokaal naast ons, iemand had besloten de boel te verbouwen. Er werd vrolijk op los getimmerd en geboord, maar … ik bleef rustig. Er was één momentje van paniek, maar ik ben blijven zitten :-)Al met al was het een fijne lesdag. 's Morgens leerde we over de verschillende objectieven en de kleuren van het licht. Na de lunch ging het over twee andere praktijkopdrachten die we moeten maken, maar ook over beeld, compositie en het programma bridge (een programma voor het archiveren van je foto's)Over twee weken moeten we de eerste opdracht en een concept voor de derde opdracht inleveren. Iedereen begon zich toch een beetje druk te maken en tijdens de laatste koffiepauze werd er druk gespeculeerd waar dan opdracht drie, tevens de eindopdracht, over zou moeten gaan. Het onderwerp is vrij, maar je moet een serie van 6 tot 12 foto's maken. Uiteraard origineel en creatief. De presentatie is ook vrij, maar je moet wel een titel voor je serie verzinnen en wederom zwart-wit laten afdrukken. Ik heb er eigenlijk niet lang over na hoeven te denken, maar wil het nog niet helemaal verklappen. Het wordt in ieder geval iets met schapen."
Your first 10.000 photographsare the worst~Henri Cartier-Bresson
Voor opdracht 1. heb ik nu enkele foto's waar ik min of meer tevreden over ben, maar ik moet er nog een aantal schieten. De foto op deze post heb ik vanmorgen gemaakt en is een blooper van opdracht 1. Na mijn eerste beoordeling zal ik wat foto's plaatsen op mijn blog, zodat jullie de resultaten zelf kunnen beoordelen.Follow my blog with Bloglovin
Student aan de Fotoacademie Amsterdam, dag 1.
Met mijn, hoop ik, tijdelijke state of mind, ben ik genoodzaakt om alles van tevoren tot in de puntjes te plannen. Dit om ervoor te zorgen dat de ademhaling onder controle blijft en ik geen paniekaanvallen krijg.Zo stond dus mijn ingepakte tas voor de Fotoacademie al vanaf zaterdag klaar. De volgende zorg was de route; kan ik het vinden en ga ik op tijd komen? Iets waar ik me in het verleden nooit zorgen over maakte, blijkt nu ineens een big issue. Na tenminste drie verschillende checks op zowel: NS Reizen, Google Maps en Kaarten was ik er iets geruster op dat ik niet zou verdwalen.Vanaf het Weesperplein is het drie minuten lopen naar de Fotoacademie. Gevestigd in een prachtig oud grachtenpand aan de Sarphatistraat in Amsterdam. Als je binnen komt, wordt je oog meteen getrokken naar een muur vol foto's. In het midden van de ruimte staat een grote houten tafel met: glossy magazines en fotoboeken. En in de hoek staat een koffiemachine, waar zo te zien optimaal gebruik van wordt gemaakt. Er staat zelfs een rij. Verder zie ik: pratende studenten, werkende studenten en ... voor zich uitstarende studenten.Een vriendelijke dame van de administratie vertelt dat Mike, de docent, onze groep zo komt ophalen.Ik ga zitten aan de grote houten tafel en probeer te doen alsof ik me op m'n gemak voel. Ondertussen kijk ik rond en probeer uit te vogelen wie er dan bij onze groep hoort. De pratende studenten waarschijnlijk niet. Die kennen elkaar al langer. De werkende studenten vast ook niet, die doen waarschijnlijk de vakopleiding en net als ik heb bedacht dat de voor zich uitstarende studenten wel eens bij onze groep zouden kunnen horen, komt de docent aanlopen. Mike blijkt op het eerste gezicht een kruising tussen Yoep van 't Hek en een verstrooide professor. Ik vind hem meteen sympathiek :-)We gaan naar de tweede verdieping die je met twee steile trappen of met een lift kunt bereiken. Ik merk dat de ergste zenuwen inmiddels zijn verdwenen en ik kan me iets meer ontspannen. Het klaslokaal is klein, maar lekker licht en ook hier hangen foto's. Terwijl ik een plek uitzoek in het klaslokaal bedenk ik me wel ineens dat er zo waarschijnlijk een voorstelrondje komt en dat op de plek die ik heb uitgekozen, ik waarschijnlijk als eerste moet ...De groep is klein, 8 personen, waarvan eentje op de verkeerde dag zit. Het is een gemengd gezelschap. Grappig dat je eigenlijk altijd meteen een eerste indruk hebt van iemand, ben benieuwd of dat uiteindelijk dan ook klopt.De stof is taai, maar interessant en het valt me enorm mee hoeveel ik nog heb onthouden van de basisopleiding analoge fotografie van 25 jaar geleden. Toch wel fijn dat op zo'n eerste dag niet alles nieuw is. 's Middags in de pauze haal ik een broodje met mijn buurvrouw, waarvan ik de naam natuurlijk alweer ben vergeten, en op een stoepje in het zonnetje peuzelen we die lekker op. Als ik de school weer binnen wandel, voel ik me eigenlijk al best thuis.Aan het einde van de middag krijgen we een praktijkopdracht mee, die we thuis moeten uitvoeren en over vier weken moeten inleveren. Het moet een fotoserie worden, waarin je jezelf laat zien in je directe leefomgeving. Maak duidelijk wat mensen, dieren, objecten en ruimtes voor je betekenen. "Maar", zegt Mike, "je moet het niet te letterlijk nemen". "Het moet een subjectieve, creatieve serie worden van minimaal 4 foto's, zonder te flitsen. Afgedrukt op A4 formaat."En daar konden we het mee doen.Op de terugweg voelde ik me al een stuk zekerder. Al stond ik nog even op het verkeerde metrostation en zat ik bijna vast tussen de metrodeuren. Eenmaal in de trein voelde ik me een echte student. Map op schoot en oortjes in :-) Ondertussen prakkiserend over hoe ik in hemelsnaam een subjectieve, creatieve weergave zou moeten geven van mezelf in mijn leefomgeving.Wordt vervolgd ...
The next step!
De laatste tijd bekruipt mij de onvermijdelijke vraag: wat nu?! De school staat te koop en dat is al een avontuur op zich, daar zal ik later nog eens een blog aan wijden. Maar de wat nu vraag is zeer nadrukkelijk aanwezig in mijn hoofd en in mijn lijf.Toen ik 17 jaar oud was en fulltime in een supermarkt werkte, omdat studeren voor mij helaas geen optie was, heb ik mezelf die vraag ook vaak genoeg gesteld. Tot ik op een dag tijdens mijn lunchpauze in de krant een vacature zag staan. Ze zochten een fotolaborant voor een fotozaak in Zaandam. In de advertentie stonden enkele karaktereigenschappen die je moest bezitten, maar verder niets over een gewenste opleiding. Yes! Dit zou wel eens mijn escape kunnen zijn ... Ik stuurde een brief en ging diezelfde week op gesprek en werd aangenomen! Een heerlijke tijd: Ik leerde foto's ontwikkelen en afdrukken; grote prints maken voor o.a. het A.D en de Telegraaf en ik mocht een cursus fotografie volgen bij Fotogram van Han Sieveking in Amsterdam op kosten van de zaak. Toen ik voor mijn gevoel niet verder kon groeien, ging ik opnieuw solliciteren. Weer in de fotografie om mijn verworven vaardigheden verder te ontwikkelen. Mijn nieuwe job was qua werk heel erg leuk, maar qua kansen wat minder.Wat nu? Was toen ook weer de vraag ... Ik besloot te gaan reizen. De wereld ontdekken! Door het reizen leerde ik meer dan ik van tevoren had kunnen bedenken. Een aantal jaren later startte ik mijn eigen bedrijf en kwam de fotografie een beetje op de achtergrond.En nu? Ik speel al een tijdje met de gedachten om te gaan studeren en stiekem kijk ik de afgelopen twee jaar zo ongeveer eenmaal per week op de website van de fotoacademie. Vorige week heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga starten! Eerst maar eens een vooropleiding om te kijken of het echt is wat ik wil, voordat ik aan de driejarige HBO opleiding tot vakfotograaf begin.Dans en Fotografie liggen niet zo ver uit elkaar als je op het eerste gezicht zou denken: voor beide moet je visueel ingesteld zijn; beide zijn kunstvormen; beide vertellen een verhaal door middel van beelden en beide worden gecreëerd vanuit een emotie en brengen een emotie over op de aanschouwer.Ik denk dat als je in situatie zit waar je niet in wil zitten of waar je iets aan zou willen veranderen dat je niet te lang moet wachten. Het maakt je ziek en je lichaam zal te allen tijde gaan protesteren, net zolang totdat je reageert of stopt. Of dat nou je werksituatie is, een relatie, de plek waar je woont, of je onvervulde behoeftes. Hoe moeilijk het soms ook is, het is het waard om het heft in eigen handen te nemen. Je gaat weer ademen ... en ook al heb ik nog een lange weg te gaan ... Ik vertrouw weer op mijn intuïtie en zal er nu, anders dan 6 jaar geleden, ook weer naar gaan handelen.Mijn haptonoom zei gister tegen me: "Je bent altijd maar aan het vechten. Zelfs nu nog ..." Het raakte me diep en 's avonds kwam dat in de vorm van een verwoestende tsunamie naar de oppervlakte. Ze heeft gelijk, dat is wat ik doe. Altijd, ook als ik zou kunnen drijven, mijn hoofd boven water houden door te trappelen. Uit angst, om niet te zinken. Het echt op een school gaan studeren is voor mij dan ook meer dan gewoon studeren. Het is loslaten van verantwoordelijkheden waar ik mezelf verantwoordelijk voor heb gesteld de afgelopen jaren. Het opnieuw vertrouwen krijgen in mezelf en in het leven. Ik ga iets doen omdat ik het heel erg leuk vind en niet omdat het in de eerste plaats iets oplevert of verstandig is. Ik ga dit doen omdat ik lang genoeg gevochten heb.Fotoacademie!, here I come ...