The naked truth

Van de week kreeg ik een berichtje van iemand die ik niet ken, maar ze volgt mijn blog al een tijdje. Ze vertelde dat haar man afgelopen week was overleden aan de gevolgen van een afschuwelijke ziekte. Ze wilde graag naar Fuerteventura komen omdat ze daar een tijdje terug voor het laatst met haar man was geweest en vroeg me om informatie over ons huisje.Een hartverscheurend verhaal wat me weer deed beseffen hoe fragiel het leven is. Ze zei ook dat ze de verhalen op mijn blog graag leest omdat ze altijd zo echt en naakt geschreven zijn. Een prachtig compliment die helaas door een afschuwelijke tragedie bij me terecht is gekomen. Ik dacht na over echt en naakt. Is dat wel zo? Schrijf ik echt en naakt? Ik houd van puur en rauw, zonder teveel poespas. Gewoon recht voor zijn raap. What you see is what you get. Ik heb dit jarenlang geprobeerd over te brengen op mijn leerlingen door middel van dans. "Durf lelijk te zijn", was altijd mijn motto. "Geen gespeelde emotie, zoek het van binnen en stop het in je dans". "Hoe lelijker, hoe mooier ik het vind". Dit waren een aantal van mijn quotes die ik regelmatig tijdens de lessen riep, in de hoop dat de dansers de buitenkant dan zouden loslaten en konden gaan dansen vanuit het hart.En nu, op papier probeer ik hetzelfde. Ik zoek naar woorden die echt zijn, die ik echt voel, precies zoals het is. Nu de kogel door de kerk is, de school gesloten en ik voorlopig geen danslessen meer zal geven, zoek ik andere manieren om mezelf uit te drukken, een compleet nieuwe weg, een onbekende weg. Ik ben verdrietig omdat ik iets aan het loslaten ben waar ik 17 jaar al mijn energie in heb gestoken, maar het is tijd. Het is volwassen genoeg om los te laten, het mag, en het kan. Een einde, maar ook een nieuw begin. Ondanks mijn twijfels voel ik me ook vrij en gemotiveerd. Het avontuur lonkt. Toen ik vorige week met mijn zoon over de rotsen langs de prachtige stranden van "El Cotillo" liep en me verwonderde over de kleuren van het water, de grillige vormen en de ruige zee, voelde ik me gelukkig. Ik was weer even dat meisje bovenop die berg in Australië waar ik in een vorig blog al eens over schreef (De kracht van de natuur), iets wat ik lange tijd niet heb gevoeld. Ineens is er ruimte in mijn hoofd en de toekomst die voor me ligt, is als een lege pagina die ik zelf opnieuw mag beschrijven. Een burn-out is niet makkelijk, daar ben ik inmiddels wel achter. De kleinste dingen kunnen me uit evenwicht brengen. Net als ik denk dat het beter gaat, word ik hardhandig teruggesmeten en moet ik weer een paar stappen terug doen. Toch is er iets in mij veranderd... Of misschien heb ik mezelf weer een beetje teruggevonden. Door het schrijven is me een hoop duidelijk geworden en dat wat ik eerst als zwakte zag, is nu misschien wel mijn kracht geworden. Bedankt Greet, the naked truth is mooi, soms hard, maar mooi...

"If you've never felt lost, if you haven't strayed so far away from normal that you almost didn't find your way back... Well then, you haven't lived yet.~Jordan Sarah Weatherhead - Author of "Naked Truth"

Burn-out, wave after wave...

Gisteren een mega terugslag. Ik was er al voor gewaarschuwd, maar dacht dat het mij niet zou overkomen. De tranenvloed was niet meer te stoppen en alles wat ik de laatste tijd heb opgebouwd, leek in één klap weggevaagd.Leek..., want hoewel ik me nog steeds fragiel voel, weet ik dat het alleen een terugslag is en dat ik gewoon weer verder kan. Net als de klappen van de golven bij mijn laatste surfles, die me genadeloos voor elke twee meter die ik vooruitkwam, weer één meter teruggooide. Het duurde langer, maar uiteindelijk kwam ik er toch.

"Mijn adem zit te hoog en ik wil het bijna opgeven. Mijn benen zijn verzuurd en mijn schouders verkrampt, maar het moment dat je je laat meevoeren door de golven en de wind is, als je ontspannen kan blijven staan, euforisch. Daar doe ik het voor.

Het was afzien die laatste surfdag en nu ik er op mijn bed over lig na te denken, lijken de afgelopen surfdagen op een metafoor voor het leven.De eerste dag stond in het teken van geduld: De houding en de techniek onder de knie krijgen; het wachten op de juiste golf; krachtig genoeg peddelen en dan ook nog de techniek in de juiste volgorde toepassen. Hier heb je geduld voor nodig en als dan alles samenkomt, word je beloond. Dan sta je!De tweede dag stond in het teken van oefening: Steeds opnieuw peddelen; wachten op de juiste golf en de bewegingen steeds vloeiender achter elkaar proberen uit te voeren. Als je eenmaal ontspannen kan blijven staan, dan kun je je laten meevoeren door de wind en de golven. Dezelfde golven waarvan je eerst dacht dat het onmogelijk zou zijn om er op te blijven staan.De derde dag stond in het teken van vertrouwen: De wind was harder; de zee een stuk ruiger en de golven hoger. Elke keer als ik met mijn plank een stuk naar voren liep, dan sloeg een golf me weer meedogenloos terug. Maar in plaats van boos te worden of het op te geven, bleef ik rustig en streed ik moedig door. Door de hoogte van de golven en mijn 1.60 cm, was het niet makkelijk om op de plank te komen, maar met een beetje hulp kon ik zelfs op de voor mij woeste, hoge golven enkele keren ontspannen staan.Het was zwaar, vooral die laatste keer. Net toen ik dacht het een beetje door te hebben, veranderden de omstandigheden. Dan is het de kunst om op jezelf en de zee te blijven vertrouwen: diep ademhalen en je laten meevoeren door de grillen van het water.Voor mij als controlefreak een ware beproeving. Buiten dat het surfen een metafoor kan zijn voor het leven, toonde het mij precies de situatie waar ik nu in zit. De eerste surfles als het begin van mijn burn-out, het niet (meer) kunnen blijven staan. De tweede les: Het apathisch niets doen en afwachten: wachten op een golf die je kunt surfen. De derde les: De hernieuwde opgedane energie en strijdlust om weer te gaan en te blijven staan: de golven die je omver duwen, maar waar je vol moed tegenin durft te gaan, omdat je weet dat je je vervolgens weer rustig mee kan laten meevoeren door de golven en de stroming.Ik ben er nog niet, maar er gloort licht aan de horizon. Zelfs nu ik me down voel, heb ik vertrouwen dat het goed komt en wacht ik rustig op de volgende surfbare golf. 

Burn-out, decisions

Kan ik iets anders zijn? Na 20 jaar in een dansstudio te hebben doorgebracht als docent, is het bijna een onwerkelijke gedachte. 17 Jaar van mijn leven heb ik gestoken in het opbouwen van een theaterschool en alles wat daarbij komt kijken: 17 jaar, gemiddeld 3 lessen per dag, 5 dagen per week, 40 weken per jaar. Dat zijn 10.200 lessen in totaal in mijn eigen school. Honderden en misschien wel duizenden choreografieën, kostuums, gezichten, voorstellingen, tranen, geluk, voor- en tegenspoed. En nu sta ik op een keerpunt in mijn leven. Doorgaan zoals ik deed, is geen optie. Misschien in de toekomst iets kleinschaligs opbouwen..., maar zelfs dat is op het moment nog te veel om over na te denken.Ik heb natuurlijk stiekem wel eens gedacht aan een andere carrière, iets nieuws opbouwen, maar dat bleef meestal bij dagdromen door gebrek aan tijd. Ik had nooit kunnen vermoeden dat ik op mijn 46ste voor deze grote beslissing zou komen te staan. Buiten dat de school mijn werk is en mijn bedrijf, is het ook mijn leven. Misschien heb ik wel meer tijd doorgebracht in de school dan daarbuiten. Dat maakt het ook moeilijk om de knoop door te hakken. Het is vertrouwd, niet alleen je werk, maar ook de mensen om je heen, waarvan sommige, vrienden en je dansfamilie zijn geworden. Dit is wie ik ben en dit is wat ik doe: Juf Monique van The DanceFactory. Vergroeid met mijn werk.Het voelt als een scheiding, een proces waar ik doorheen moet. Een zoektocht naar een andere kant van mezelf. Ik geloof niet in toeval. Ik geloof dat de dingen gaan zoals ze moeten gaan en vertrouw erop dat niets voor niets gebeurt.Nu ik op Fuerteventura ben kan ik er van een afstand naar kijken. Er blijft natuurlijk twijfel, maar ik voel ook opluchting en ruimte. Elke ochtend als de zee me roept, loop ik langs het strand en neem ik een duik in zee. Het is zo stil en vredig, behalve een paar vissers op de rotsen en een vroege jogger, is er niemand. Alleen ik en de zee... De zee geeft me rust en als ik daar zo in mijn uppie loop, voel ik iets wat op geluk lijkt en weet ik dat alles goed is, wat ik ook beslis.